Słowo Boże na niedzielę 17 lipca

XVI niedziela zwykła 17 lipca
Rdz 18, 1-10a; Ps 15; Kol 1, 24-28; Łk 10, 38-42

Z Księgi Rodzaju
Pan ukazał się Abrahamowi pod dębami Mamre, gdy ten siedział u wejścia do namiotu w najgorętszej porze dnia. Abraham, spojrzawszy, dostrzegł trzech ludzi naprzeciw siebie. Ujrzawszy ich, podążył od wejścia do namiotu na ich spotkanie. A oddawszy im pokłon do ziemi, rzekł: «O Panie, jeśli darzysz mnie życzliwością, racz nie omijać Twego sługi! Przyniosę trochę wody, wy zaś raczcie obmyć sobie nogi, a potem odpocznijcie pod drzewami. Ja zaś pójdę wziąć nieco chleba, abyście się pokrzepili, zanim pójdziecie dalej, skoro przechodzicie koło sługi waszego». A oni mu rzekli: «Uczyń tak, jak powiedziałeś».
Abraham poszedł więc śpiesznie do namiotu Sary i rzekł: «Prędko zaczyń ciasto z trzech miar najczystszej mąki i zrób podpłomyki». Potem Abraham podążył do trzody i wybrawszy tłuste i piękne cielę, dał je słudze, aby ten szybko je przyrządził. Po czym, wziąwszy twaróg, mleko i przyrządzone cielę, postawił przed nimi, a gdy oni jedli, stał przed nimi pod drzewem.
Zapytali go: «Gdzie jest twoja żona, Sara?» – Odpowiedział im: «W tym oto namiocie». Rzekł mu jeden z nich: «O tej porze za rok znów wrócę do ciebie, twoja zaś żona, Sara, będzie miała wtedy syna».

Z Księgi Psalmów

Kto będzie przebywał w Twym przybytku, Panie,
kto zamieszka na Twej górze świętej?
Ten, kto postępuje nienagannie, działa sprawiedliwie
i mówi prawdę w swym sercu.

Kto swym językiem oszczerstw nie głosi,
kto nie czyni bliźniemu nic złego
i nie ubliża swoim sąsiadom,
ale szanuje tego, który oddaje cześć Bogu.

Kto dotrzyma przysięgi niekorzystnej dla siebie,
kto nie daje swych pieniędzy na lichwę
i nie da się przekupić przeciw niewinnemu.
Kto tak postępuje, nigdy się nie zachwieje.

 Z Listu Świętego Pawła Apostoła do Kolosan
Bracia: Teraz raduję się w cierpieniach za was i ze swej strony dopełniam niedostatki udręk Chrystusa w moim ciele dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół. Jego sługą stałem się z powodu zleconego mi wobec was Bożego włodarstwa: mam wypełnić posłannictwo głoszenia słowa Bożego.
Tajemnica ta, ukryta od wieków i pokoleń, została teraz objawiona Jego świętym, którym Bóg zechciał oznajmić, jakie jest bogactwo chwały tej tajemnicy pośród pogan. Jest nią Chrystus pośród was – nadzieja chwały. Jego to głosimy, upominając każdego człowieka i ucząc każdego człowieka z całą mądrością, aby każdego człowieka przedstawić jako doskonałego w Chrystusie.

Słowa Ewangelii według św. Łukasza

Marta i Maria przyjmują Chrystusa
Jezus przyszedł do jednej wsi. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go w swoim domu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która usiadłszy u nóg Pana, słuchała Jego słowa.Marta zaś uwijała się około rozmaitych posług. A stanąwszy przy Nim, rzekła: «Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła».
A Pan jej odpowiedział: «Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona»

Komentarz do Ewangelii

Wpatrzona jak w święty obrazek
29 lipca, Kościół katolicki wspomina święte rodzeństwo: Martę, Marię i Łazarza. Byli oni bliskimi znajomymi Pana Jezusa; mieszkali w miejscowości Betania, która znajdowała się 3 km na wschód od Jerozolimy.
Ale już dzisiaj słyszymy fragment Ewangelii według Świętego Łukasza, który przywołuje jedną z wizyt Pana Jezusa u Marty i Marii, i zatrzymamy się – nie wiem czy wyjątkowo – na jednym zdaniu: „Marta, usiadłszy u nóg Pana, słuchała Jego słowa” (Łk 10, 39). Czasami możemy usłyszeć, że ktoś jest wpatrzony coś jak w święty obrazek. Tak wyobrażam sobie Marię: siedzi przy Jezusie i jest w Niego wpatrzona i zasłuchana. Wydaje się, że w tym momencie istnieje dla niej tylko Jezus. Nie zawraca sobie głowy nakryciem stołu i przygotowaniem poczęstunku dla Pana Jezusa; to wyrzuca jej Marta (zob. Łk 10, 40). To, co robi Maria jest dla mnie najlepszym pokazaniem tego, czym jest adoracja. Trzymając się więc tego, co zrobiła Maria, spróbujemy przyjrzeć się adoracji.
W wielu naszych kościołach są wyznaczane różne godziny na adorację. W każdym powiatowym mieście w naszej diecezji jest przynajmniej jeden kościół, w którym jest adoracja od rana do wieczora. Mamy także w diecezji kościół (w Ostrowie Wielkopolskim), gdzie jest nieustanna adoracja, tzn. 24 godziny na dobę 7 razy w tygodniu. Czym jest adoracja? Internetowy Słownik Języka Polskiego PWN określa adorację jako „okazywanie komuś podziwu lub czci”. W Katechizmie Kościoła Katolickiego możemy przeczytać: „Adoracja jest pierwszym aktem cnoty religijności. Adorować Boga oznacza uznać Go za Boga, za Stwórcę i Zbawiciela, za Pana i Mistrza wszystkiego, co istnieje, za nieskończoną i miłosierną Miłość. «Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz» (Łk 4, 8) mówi Jezus, powołując się na Księgę Powtórzonego Prawa (Pwt 6, 13) Adorować Boga oznacza z szacunkiem i całkowitą uległością uznać «nicość stworzenia», które istnieje jedynie dzięki Bogu. Adorować Boga oznacza wychwalać Go, wielbić i uniżać samego siebie – podobnie jak Maryja w Magnificat – wyznając z wdzięcznością, że On uczynił wielkie rzeczy i że święte jest Jego imię. Adoracja Jedynego Boga wyzwala człowieka z zamknięcia się w sobie, z niewoli grzechu i bałwochwalstwa świata” (KKK 2096-2097). „Słowo adoracja (Adoratio) pochodzi od łacińskiego przysłówka ad – «do», «w stronę» a także rzeczownika os, oris – «usta». Człowiek który adoruje, zwraca się niejako z otwartymi ustami w stronę Boga, od którego otrzymuje tchnienie życia i miłości (na zasadzie reanimacji usta-usta)” (kardynał Philippe Barbarin). Adoracja jest więc przedłużeniem Mszy Świętej; bez Eucharystii nie byłoby Pana Jezusa obecnego pod postacią chleba. Adoracja jest weryfikacją wiary w prawdziwą obecność Jezusa pod postacią chleba. Święty Augustyn (+ 430) napisał: „Niech nikt nie spożywa tego Ciała, jeśli Go najpierw nie adorował; grzeszylibyśmy, gdybyśmy Go nie adorowali”. Na co więc czekamy? Trzeba wpatrywać się w Jezus, jak w święty obrazek.

Ks. Tomasz Kaczmarek