Słowo Boże na niedzielę (14 listopada)

XXXIII Niedziela Zwykła 14 listopada
Dn 12, 1-3; Ps 16; Hbr 10, 11-14.18; Mk 13, 24-32

Z Księgi proroka Daniela
W owym czasie wystąpi Michał, wielki książę, który jest opiekunem dzieci twojego narodu. Wtedy nastąpi okres ucisku, jakiego nie było, odkąd narody powstały, aż do chwili obecnej. W tym czasie naród twój dostąpi zbawienia: ci wszyscy, którzy zapisani są w księdze. Wielu zaś, co śpi w prochu ziemi, zbudzi się: jedni do wiecznego życia, drudzy ku hańbie, ku wiecznej odrazie. Mądrzy będą świecić jak blask sklepienia, a ci, którzy nauczyli wielu sprawiedliwości, jak gwiazdy na wieki i na zawsze.

Z Księgi Psalmów

Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem,
to On mój los zabezpiecza.
Zawsze stawiam sobie Pana przed oczy,
On jest po mojej prawicy, nic mną nie zachwieje.

Dlatego cieszy się moje serce i dusza raduje,
a ciało moje będzie spoczywać bezpiecznie,
bo w kraju zmarłych duszy mej nie zostawisz
i nie dopuścisz, bym pozostał w grobie.

Ty ścieżkę życia mi ukażesz,
pełnię radości przy Tobie
i wieczne szczęście
po Twojej prawicy.

Z Listu do Hebrajczyków
Każdy kapłan Starego Testamentu staje codziennie do wykonywania swej służby i wiele razy składa te same ofiary, które żadną miarą nie mogą zgładzić grzechów. Ten przeciwnie, złożywszy raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, zasiadł po prawicy Boga, oczekując tylko, «aż nieprzyjaciele Jego staną się podnóżkiem pod Jego stopy». Jedną bowiem ofiarą udoskonalił na wieki tych, którzy są uświęcani. Gdzie zaś jest ich odpuszczenie, tam już więcej nie zachodzi potrzeba ofiary za grzechy.

Słowa Ewangelii według św. Marka
Sąd Ostateczny

Jezus powiedział do swoich uczniów: «W owe dni, po wielkim ucisku, „słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. Gwiazdy będą spadać z nieba i moce na niebie” zostaną wstrząśnięte. Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą. Wtedy pośle On aniołów i „zgromadzi swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi po kraniec nieba”. A od figowca uczcie się przez podobieństwo. Kiedy już jego gałąź nabrzmiewa sokami i wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. Tak i wy, gdy ujrzycie te wydarzenia, wiedzcie, że to blisko jest, u drzwi. Zaprawdę, powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie. Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą. Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec».

Komentarz do Ewangelii

Koniec naznaczony obecnością Syna Bożego

Pomału kończy się rok liturgiczny, stąd czytania przeznaczone na XXXIII Niedzielę zwykłą przybliżają nas coraz bardziej do ostatecznego rozrachunku, jaki nastąpi na końcu świata. Oczywiście dokona się on pod wodzą Chrystusa Króla i przy współudziale aniołów. Dzisiaj w liturgii pojawia się jeden z nich, który będzie uczestnikiem tego wielkiego wydarzenia. Jak czytamy w pierwszym czytaniu: „W owym czasie wystąpi Michał, wielki książę, który jest opiekunem dzieci twojego narodu” (Dn 12, 1). Jego przyjście zapoczątkuje okres ucisku, natomiast ci, co umarli zmartwychwstaną: „jedni do wiecznego życia, drudzy ku hańbie, ku wiecznej odrazie” (Dn 12, 2). Musimy pamiętać, że księga Daniela to połowa VI wieku przed Chrystusem, czyli czas bardzo odległy. Mimo to bardzo koreluje z księgą Apokalipsy. Z kolei Autor listu do Hebrajczyków - we fragmencie drugiego czytania - przenosi temat końca świata na długotrwały proces realizujący się w naszym życiu. Jezus poprzez swoją ofiarę na krzyżu „złożywszy (ją) raz na zawsze (…) zasiadł po prawicy Boga, oczekując tylko, «aż nieprzyjaciele Jego staną się podnóżkiem pod Jego stopy»” (Hbr 10, 12-13). Ofiara Jezusa stała się ostatecznym akcentem miłości Boga do człowieka i teraz każdy z nas dzięki niej i przez nią ma możliwość powrotu do Boga. Tą ofiarą jest Eucharystia, która jako bezkrwawe wydarzenie, wyzwala nas z sideł grzechu i szatana. To ona pomaga nam stanąć przed Bogiem i rozradować się eucharystyczną tajemnicą: „cieszy się moje serce i dusza raduje, a ciało moje będzie spoczywać bezpiecznie, bo w kraju zmarłych duszy mej nie zostawisz i nie dopuścisz, bym pozostał w grobie. Ty ścieżkę życia mi ukażesz, pełnię radości przy Tobie i wieczne szczęście po Twojej prawicy” (Ps 16, 9-11). Ewangelia natomiast przybliża nas do spotkania z Chrystusem (por. Mk 13, 24-32). Tenże sam koniec, o którym mowa powyżej będzie naznaczony obecnością Syna Bożego, gdyż jak czytamy: „Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą. Wtedy pośle On aniołów i zgromadzi swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi po kraniec nieba” (Mk 13, 26-27). Żeby opisać wydarzenie końca świata Jezus posługuje się przypowieścią o figowcu: „Kiedy już jego gałąź nabrzmiewa sokami i wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. Tak i wy, gdy ujrzycie te wydarzenia, wiedzcie, że to blisko jest, u drzwi” (Mk 13, 28b-29). Wydarzenie to nastąpi niespodziewanie, jednak będą znaki, które ten moment całkowitego rozwiązania zapowiedzą. To co jednak nie może przeminąć to słowa Jezusa, Jego nauka, ale szczególnie Jego męka, śmierć i zmartwychwstanie. Jesteśmy spadkobiercami wielkiej tajemnicy zbawienia, która realizuje się codziennie na naszych oczach. Ile osób od nas odeszło, ile podobnych końców świata przeżyliśmy w swoim życiu, kiedy pewne rzeczy, chwile, wspomnienia zniknęły bezpowrotnie? Ile razy obiecywaliśmy sobie, że to ostatni raz, że się zmienimy, że bardzo nam zależy, a czasem jedną decyzją odebraliśmy komuś nadzieję, czyniąc z jego życia to, co niesie ze sobą koniec świata? Dlatego wykorzystajmy każdą chwilę życia, by nieść innym nadzieję i choć trochę przybliżyć im niebo, które przecież jest między nami.

ks. Łukasz Pondel