Słowo Boże na każdy dzień (8-13 listopada)

Słowo Boże na każdy dzień (8-13 listopada)

Poniedziałek, 8 listopada
Mdr 1, 1-7; Ps 139; Łk 17, 1-6

„Jeśli brat Twój zawini, upomnij go; i jeśli żałuje przebacz mu”.

Czy umiemy upominać? Wydaje się, że tak, ale życie pokazuje, że jednak nie. Osądzamy, szufladkujemy człowieka, osądzamy jego czyny – ale prawie zawsze za plecami. Nie mamy odwagi albo miłości, by powiedzieć mu to wprost i chcieć mu pomóc – zwrócić uwagę po to, by dać mu szansę zmiany postępowania. A czy umiemy wybaczać? Życie pokazuje, że i z tym mam problem. Chcemy się czuć lepsi, więc po co wybaczać? Różne pytania i różne odpowiedzi, ale zawsze jedna prawda o nas. Dajmy sobie wzajemnie szansę.

Wtorek, 9 listopada
Święto rocznica poświęcenia Bazyliki Laterańskiej

Ez 47, 1-2.8-9.12; Ps 46; 1 Kor 3, 9b-11.16-17; J 2, 13-22

„Bóg jest we wnętrzu swojego Kościoła”. Słowa dzisiejszego psalmu niosą nadzieję i otuchę, że Kościół, który tworzymy, jest dziełem Boga i Bóg jest istotą, treścią i sensem istnienia Kościoła. Gdyby Bóg nie chciał Kościoła, ten już dawno przestałby istnieć, pochłonęłyby go problemy zewnętrzne i grzechy wewnętrzne. Kościół jest jednak święty i niezniszczalny świętością i mocą Boga, choć słaby i grzeszny grzesznością ludzi. Nie zrażajmy się więc ludzką stroną Kościoła, ale pamiętajmy, że w Kościele jest Bóg i to On na nas tam czeka; bo Bóg wybrał i uświęcił te miejsca i te wspólnoty, aby Jego obecność trwała na wieki.

Środa, 10 listopada

Mdr 6, 1-11; Ps 82; Łk 17, 11-19
„Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu…?”

Tymi słowami pyta dziś Chrystus. Umiemy prosić, czasami przepraszać, ale czy umiemy dziękować? Wdzięczność jest pamięcią serca – a jakie są nasze serca?  Człowiek, który umie dziękować inaczej patrzy na świat, ludzi, na otaczającą go rzeczywistość. Jest bardziej szczęśliwy i zadowolony. Z takim człowiekiem chce się przebywać, bo potrafi też docenić, podnieść na duchu; bo dostrzega to, co innym umyka. Lubimy, gdy nam ktoś dziękuje za naszą pomoc, więc warto abyśmy też innym dziękowali choćby tylko za to, że są obecni w naszym życiu.

Czwartek, 11 listopada
Mdr 7, 22-8, 1; Ps 119; Łk 17, 20-25

„Oto bowiem królestwo Boże jest pośród was”.

Wydaje nam się często, że musi zdarzyć się spektakularny cud, niezwykłe wydarzenie, aby uwierzyć, że Bóg jest i działa. Chrystus przypomina, że Jego królestwo jest ciągle pośród nas, że wszystko co się dzieje jest działaniem królestwa Bożego i Jego obecności w świecie, nawet wtedy, gdy nam się wydaje, że „Bóg milczy”. Nie da się oddzielić naszego życia i naszego postępowania od Boga i Jego nieustającej obecności pośród nas. Gdybyśmy o tym ciągle pamiętali i z tym się liczyli inny byłby świat, inni ludzie i innymi byśmy byli dla siebie wzajemnie.

Piątek, 12 listopada
Mdr 13, 1-9; Ps 19; Łk 17, 26-37

„Czuwajcie i bądźcie gotowi, bo w chwili, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie”.

Znamy te słowa, ale czy nimi żyjemy? Niby wiemy, że kiedyś nasze życie się skończy, ale często żyjemy tak, jakbyśmy byli nieśmiertelni i wszystkowiedzący. Walczymy o naszą codzienność, a prawie wcale nie inwestujemy w naszą przyszłość – tę wieczną. Nie znamy chwili, kiedy nasze życie tutaj się skończy, więc może warto żyć – czuwając? To czuwanie nam się opłaci i sprawi, że będziemy innymi – lepszymi ludźmi już tutaj i zasłużymy na dobrą i szczęśliwą wieczność.

Sobota, 13 listopada
Mdr 18, 14-16;19,6-9; Ps 105; Łk 18, 1-8

„Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”

Bardzo aktualne, a zarazem mrożące krew w żyłach to pytanie. Widzimy jaka jest otaczająca nas rzeczywistość i ze smutkiem uświadamiamy sobie, że mamy w niej jakiś drobny swój udział. Więc od nas też zależy przyszłość świata, wiary i Kościoła, więc też mamy zadania do wykonania. Nie możemy powiedzieć: to nas nie obchodzi, to nie nasza sprawa. Dziś wielu krzyczy głośno o swoich poglądach, a czy my jako chrześcijanie też umiemy głośno się przyznawać do Boga, wiary, Kościoła? Czy mamy odwagę walczyć o nasze zasady, przekonania?

Ks. Waldemar Wiertelak