Słowo Boże na każdy dzień (12 -17 września)

Poniedziałek, 12 września
1 Kor 11, 17-26; Ps 40; Mk 7, 1-10
Godzien jest, żebyś mu to wyświadczył.
Prosta, głęboka i pełna zaufania wiara setnika może nas zadziwiać. Perspektywę swojego żołnierskiego życia przełożył on na spotkanie z Mesjaszem. Tak jak w rzymskich legionach rozkaz dowódcy był nieodwołalny, tak i wola Jezusa nie mogła być zatrzymana przez żadnego człowieka. Ewangelista Łukasz zwraca ponadto uwagę na drobny, z pozoru tylko nieistotny szczegół. Setnik prosi o uzdrowienie sługi nie sam, ale razem z wieloma mieszkańcami Kafarnaum. Modlitwa wstawiennicza za chorego człowieka przynosi jego uzdrowienie. Nie bójmy się zatem prosić o wstawiennictwo przed Chrystusem w naszych potrzebach i innych ludzi.

Wtorek, 13 września
1 Kor 12, 12-14.27-31a; Ps 100; Łk 7, 11-17
Pan użalił się nad nią.
Wielu myślicieli ostatnich wieków próbowało przekonać ludzi, że Boga zupełnie nie obchodzi nasze życie. W opozycji do ich tezy staje ewangeliczny opis zachowania Jezusa wobec wdowy, która straciła jedynego syna. Pan użalił się nad jej smutną, przepełnioną brakiem nadziei przyszłością i dokonał dla niej cudu wskrzeszenia ukochanego dziecka. W naszym życiu duchowym żal ma również moc ożywiającą. Tylko on wyzwala możliwość nawrócenia i przemiany życia. Dzięki niemu również mamy pragnienie niesienia pomocy innym ludziom. Żal i współczucie są łaską, o którą stale powinniśmy prosić.

 Środa, 14 września
Święto Podwyższenia Krzyża Świętego
Lb 21, 4b-9; Ps 78; J 3, 13-17
Trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego.
W świecie starożytnym, aby uhonorować człowieka, nakładano na jego głowę wieniec z liści laurowych. Współcześnie, jeśli chcemy kogoś docenić, przyznajemy mu specjalną nagrodę, wręczamy medale lub dyplomy uznania. Choć czas i forma uhonorowania ludzi zmieniły się, dla chrześcijanina od ponad dwóch tysięcy lat najwyższym odznaczeniem pozostaje krzyż Jezusa. Tylko on jest mostem przerzuconym z ziemi ku niebu. Dzięki niemu dokonuje się wywyższenie człowieka, który widząc poświęcenie Jezusa, może porzucić drogę egoizmu
i samouwielbienia, a wejść na ścieżkę oddania własnego życia dla innych. 

Czwartek, 15 września
Hbr 5, 7-9; Ps 31; J 19, 25-27
Obok krzyża Jezusowego stały…
Stare powiedzenie głosi, że tyle o sobie wiemy, na ile nas sprawdzono. Dzień ukrzyżowania Jezusa był wielkim sprawdzianem relacji, jakie budował On z ludźmi. Ostateczna weryfikacja okazała się miażdżąca – przy krzyżu nie pojawili się uzdrowieni i spragnieni Bożej nauki; nawet Apostołowie w olbrzymiej większości zawiedli. Pozostali tylko ci, którzy naprawdę kochali Jezusa. Miłość do Niego okazała się w ich wypadku silniejsza od lęku i śmierci. To właśnie oni pozostawili nam przesłanie, że gdy przyjdzie godzina próby, nie wolno pozostawiać na pastwę samotności tych, których się kocha.

Piątek, 16 września
1 Kor 15, 12-20; Ps 17; Łk 8, 1-3
Jezus wędrował przez miasta i wsie.
Ludzie od zawsze fascynowali się elitarnymi stowarzyszeniami. Wiele osób było w stanie spełnić restrykcyjne wymagania, by do nich należeć. Jezus głosząc Ewangelię, postawił nie na elitaryzm, ale na powszechność. Każdy, kto tylko tego zapragnął, mógł pójść za Nim. Droga do zbawienia i nawrócenia nie była zarezerwowana tylko dla nielicznych. To rewolucyjne podejście, które nawet dziś trudno zrozumieć niektórym chrześcijanom. Prawdziwy uczeń Jezusa cechuje się zawsze otwartością na drugiego człowieka. W przeciwnym wypadku nie podąża drogą, po której kroczył jego Mistrz.

Sobota, 17 września
1 Kor 15, 35-37.42-49; Ps 56; Łk 8, 4-15
Ziarno wydało plon.
Zgodnie ze starym przekazem św. Antoniemu Wielkiemu wystarczyło jedno zdanie z Ewangelii, aby całkowicie zmienić swoje życie. W przeciwieństwie do tego pustelnika okazujemy się nierzadko „słuchaczami oszukującymi samych siebie” (Jk 1, 22). Bóg – Siewca hojnie obdarzył nas ziarnami swojego słowa. Jedyne, co mamy zrobić, to przyjąć je i zgodnie z nimi kształtować własną codzienność. Może nie zawsze Słowo Boże wyda w nas plon stokrotny, ważne jednak, by choć odrobinę pomnażało ukryte we wnętrzu człowieka małe ziarenka dobra. Drogę do nieba można przebyć biegiem, ale dojdzie się tam również drobnymi krokami.

Ks. Łukasz Zawidzki