Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego
Pusty grób
Z Ewangelii według Świętego Jana
Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus miłował, i rzekła do nich: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono”.
Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka.
Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.
Z Dziejów Apostolskich
Gdy Piotr przybył do domu centuriona w Cezarei, przemówił: „Wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan. Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła.
A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie. Jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie. Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu.
On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych. Wszyscy prorocy świadczą o tym, że każdy, kto w Niego wierzy, w Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów”.
Z Listu Świętego Pawła Apostoła do Kolosan
Bracia: Jeśliście razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi.
Umarliście bowiem i wasze życie ukryte jest z Chrystusem w Bogu. Gdy się ukaże Chrystus, nasze życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale.
Aby widzieli...
„Ujrzał i uwierzył” (J 20, 8). Nowy Testament wielokrotnie podkreśla wagę osobistego doświadczenia. Chodzi o osobiste spotkanie z Jezusem Chrystusem, o doświadczenie Jego mocy i mocy Jego słów („Cóż to jest? Jakaś nowa nauka z mocą!” - Mk 1, 27). To doświadczenie nabrało wyjątkowego znaczenia po zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, który rozsyłając apostołów powiedział do nich: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię (dobrą nowinę) wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16, 15). I apostołowie mogli głosić Ewangelię, ponieważ, jak na innym miejscu powiedział do nich Pan Jezus: „Tak jest napisane: Chrystus będzie cierpiał, a trzeciego dnia zmartwychwstanie i w Jego imię zostanie ogłoszone nawrócenie na odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, rozpoczynając od Jeruzalem. Wy jesteście świadkami tych rzeczy” (Łk 24, 46-48). I dlatego św. Piotr, po Zesłaniu Ducha Świętego tak mówił: „Tego Jezusa Bóg wskrzesił, a my wszyscy [apostołowie] o tym świadczymy” (Dz 2, 32). Ten sam Piotr w swoim liście napisał: „Zapowiadaliśmy wam pełne potęgi przyjście naszego Pana Jezusa Chrystusa, nie na podstawie jakichś wymyślonych baśni, ale jako naoczni świadkowie Jego wielkości. Otrzymał On od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy rozległ się głos od Jego wspaniałego majestatu: «To jest mój Syn umiłowany, w którym sobie upodobałem». Usłyszeliśmy ten głos dochodzący z nieba, gdy razem z Nim byliśmy na świętej górze” (2P 1, 16-18). A Święty Jan, rozpoczynając swój list, napisał: „Piszemy wam o tym, co było od początku. O tym, co słyszeliśmy i widzieliśmy na własne oczy, co oglądaliśmy i dotykaliśmy własnymi rękami - o Słowie Życia. To życie się objawiło, a myśmy je widzieli i o nim świadczymy. Głosimy wam życie wieczne, które jest u Ojca, a nam zostało objawione. To, co zobaczyliśmy i usłyszeliśmy, głosimy także wam, abyście i wy trwali z nami w łączności. A jest to łączność z Ojcem i z Jego Synem, Jezusem Chrystusem” (1J 1, 1-3). Osobiste doświadczenie, czyli spotkanie z Jezusem, prowadziło do tego, że świadkowie czynów i słów Pana Jezusa, stawali się głosicielami „wielkich dzieł Boga” (Dz 2, 11). Nie mogli nie mówić o tym, co widzieli i słyszeli. Stąd Święty Paweł z mocą głosi: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii” (1Kor 9, 16). W homilii na rozpoczęcie pontyfikatu, papież Franciszek zachęcał nas: „Bądźcie opiekunami Bożych darów... Strzeżmy z miłością tego, czym Bóg nas obdarzył”. Nikt z nas nie może powiedzieć, że od Pana Boga nic nie otrzymał. A Boże dary trzeba rozwijać i pomnażać, nie można ich zakopać, czy ukryć (por. Mt 25, 16-18. 20-23. 25-27). Mamy być więc świadkami tego wszystkiego, czym Bóg nas obdarzył. Nie możemy tego zachować tylko dla siebie. Bo wiara nie jest sprawą prywatną. „Wiara nie jest aktem wyizolowanym... Wierzący otrzymał wiarę od innych i powinien ją przekazywać innym. Nasza miłość do Jezusa i ludzi skłania nas do mówienia innym (do świadczenia) o naszej wierze. Każdy wierzący jest jakby ogniwem w wielkim łańcuchu wierzących. Nie mogę wierzyć, jeśli nie będzie mnie umacniała wiara innych, a przez moją wiarę przyczyniam się do podtrzymywania wiary innych” (Katechizm Kościoła Katolickiego 166). „Tak też niech świeci wasze światło dla ludzi, aby widzieli wasze dobre czyny i chwalili waszego Ojca, który jest w niebie” (Mt 5, 16).
ks. Tomasz Kaczmarek
Słowo Boże na każdy dzień
Niedziela, 31 marca
Dz 10,34a.37-43; Ps 118; Kol 3, 1-4; J 20,1-9
Poniedziałek, 1 kwietnia
Dz 2,14.22-32; Ps 16; Mt 28,8-15
Wtorek, 2 kwietnia
Dz 2,36-41; Ps 33; J 20,11-18
Środa, 3 kwietnia
Dz 3,1-10; Ps 105; Łk 24,13-35
Czwartek, 4 kwietnia
Dz 3,11-26; Ps 8; Łk 24,35-48
Piątek, 5 kwietnia
Dz 4,1-12; Ps 118; J 21,1-14
Sobota, 6 kwietnia
Dz 4,13-21; Ps 118; Mk 16,9-15
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!