II Niedziela Wielkiego Postu
Przemienienie Pańskie
Z Ewangelii według Świętego Marka
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden wytwórca sukna na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: „Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza”. Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie”. I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych.
Czytanie z Księgi Rodzaju
Bóg wystawił Abrahama na próbę. Rzekł do niego: „Abrahamie!” A gdy on odpowiedział: „Oto jestem”, powiedział: „Weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jaki ci wskażę”. A gdy przyszedł na to miejsce, które Bóg wskazał, Abraham zbudował tam ołtarz, ułożył na nim drwa i związawszy syna swego Izaaka położył go na tych drwach na ołtarzu. Potem Abraham sięgnął ręką po nóż, aby zabić swego syna. Ale wtedy anioł Pana zawołał na niego z nieba i rzekł: „Abrahamie, Abrahamie!” A on rzekł: „Oto jestem”. Powiedział mu: „Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna”. Abraham obejrzawszy się poza siebie, spostrzegł barana uwikłanego w zaroślach. Poszedł więc, wziął barana i złożył w ofierze całopalnej zamiast swego syna. Po czym anioł Pana przemówił głośno z nieba do Abrahama po raz drugi: „Przy sięgam na siebie, mówi Pan, że ponieważ uczyniłeś to i nie szczędziłeś syna twego jedynego, będę ci błogosławił i dam ci potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza; potomkowie twoi zdobędą warownie twych nieprzyjaciół. Wszystkie ludy ziemi będą sobie życzyć szczęścia na wzór twego potomstwa, dlatego że usłuchałeś mego rozkazu”.
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian
Bracia: Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam? On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby nam wraz z Nim i wszystkiego nie darować? Któż może wystąpić z oskarżeniem przeciw tym, których Bóg wybrał? Czyż Bóg, który usprawiedliwia? Któż może wydać wyrok potępienia? Czy Chrystus Jezus, który poniósł za nas śmierć, co więcej - zmartwychwstał, siedzi po prawicy Boga i przyczynia się za nami?
Na chwałę Boga
Półtora tygodnia temu, rozpoczynając Wielki Post Środą Popielcową, usłyszeliśmy: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Te słowa wypowiadane przez kapłanów zostały „wzmocnione” symbolicznym posypaniem naszych głów pobłogosławionym popiołem. W pierwszą niedzielę Wielkiego Postu znowu usłyszeliśmy: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15). I zdajemy sobie sprawę, że tak trzeba: jest Wielki Post, więc Kościół nie ma innego wyjścia, jak głosić wezwanie do nawrócenia i pokuty (już dwa tysiące lat to czyni i nic nie zapowiada, żeby to miało się zmienić, wszak patrzymy, a nie widzimy, słuchamy, a nie słyszymy i nie rozumiemy (por. Mt 13,13).
Trzeba jednak uczciwie przyznać, że nie tyle o nawrócenie chodzi, bo nawrócenie samo w sobie nie jest celem! Ma ono sens o tyle, o ile prowadzi do osiągnięcia celu, którym jest Bóg (można tutaj dodać, że jedno z określeń grzechu u Żydów brzmi: „chybić celu”, „mijać się z celem”). Jezus powiedział bardzo wyraźnie: „Ja przyszedłem, aby moje owce miały życie i to życie w pełni” (J 10,10). A kto ma pełnię życia, życie bez końca, jeśli nie Bóg?! Bardzo dobrze wyraża to modlitwa mszalna z drugiej niedzieli Wielkiego Postu: „Boże, Ty nam nakazałeś słuchać Twojego umiłowanego Syna, ożywiaj naszą wiarę swoim słowem, abyśmy odzyskawszy czystość duszy, mogli się cieszyć oglądaniem Twojej chwały”. „Oglądać Bożą chwałę”! „Mieć udział w Bożej chwale”! Oto właśnie chodzi! Dlatego wpatrujemy się dziś w Jezusa, który „przemienił się” wobec apostołów (por. Mk 9,2). Już podczas wesela w Kanie Galilejskiej Jezus „objawił swoją chwałę, a Jego uczniowie uwierzyli w Niego” (J 2,11). W Starym Testamencie „chwała” (hebrajskie słowo użyte na określenie „chwały”, można przetłumaczyć jako znaczenie, waga, szacunek, blask) była przymiotem Pana Boga, który objawiał się przede wszystkim w dziele stworzenia (np. Iz 6,3) i zbawienia (np. Iz 35,1-4). Widzialnym znakiem tej chwały jest obłok osłaniający Namiot Spotkania lub napełniający świątynię w Jerozolimie (np. Wj 14,24,) czy też słup ognia (np. Pwt 4,36). W Nowym Testamencie chwała Boża objawia się w Panu Jezusie („Oglądaliśmy Jego [Jezusa] chwałę, chwałę, którą jako Jednorodzony pełen łaski i prawdy, ma od Ojca” – J 1,14; zob. także J 17,1.4). Bóg nie tylko chce, abyśmy oglądali Jego chwałę, ale chce nam dać udział w chwale. Dokonuje się to oczywiście dzięki Panu Jezusowi, „bez którego nic uczynić nie możemy” (J 15,5). Możemy przeczytać o tym u św. Pawła, Apostoła: „Tym, którzy wytrwale czyniąc dobro, starają się o życie wieczne, [Bóg] da chwałę, uznanie i nieśmiertelność” (Rz 2,7), „Bóg wezwał nas przez naszą Ewangelię do udziału w chwale naszego Pana, Jezusa Chrystusa” (2Tes 2,14; zob. także Rz 8,17). A kiedy to nastąpi? Podczas powtórnego przyjścia Pana Jezusa na ziemię: „Gdy Chrystus – wasze życie – ukaże się w chwale, wówczas i wy ukażecie się w chwale razem z Nim” (Kol 3,4). Choć nawracamy się (opornie nam to idzie) i oczekujemy Bożej chwały i naszego udziału w niej, to św. Paweł nieustannie nam przypomina: „Czy więc jecie, czy pijecie, czy cokolwiek czynicie, wszystko czyńcie na chwałę Boga” (1Kor 10,31), bo „nie nam, o Panie, nie nam, lecz Twemu imieniu daj chwałę” (Ps 115,1).
ks. Tomasz Kaczmarek
Słowo Boże na każdy dzień
II Niedziela Wielkiego Postu - 4 marca
Rdz 22,1-2.9-13.15-18; Ps 116;
Rz 8, 31b-34; Mk 9,2-10
Poniedziałek, 5 marca
Dn 9,4b-10; Łk 6,36-38
Wtorek, 6 marca
Iz 1,10.16-20; Mt 23,1-12
Środa, 7 marca
Jr 18,18-20; Mt 20,17-28
Czwartek, 8 marca
Jr 17,5-10; Łk 16,19-31
Piątek, 9 marca
Rdz 37,3-4.12-13a.17b-28;
Mt 21,33-43.45-46
Sobota, 10 marca
Mi 7,14-15.18-20;
Łk 15,1-3.11-32
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!