Pan, sługa i złodziej - XIX Niedziela Zwykła

Czytanie z Księgi Mądrości

Noc wyzwolenia oznajmiono wcześniej naszym ojcom, by nabrali otuchy, wiedząc, jakim przysięgom zawierzyli. Lud Twój wyczekiwał ocalenia sprawiedliwych, a zatraty wrogów. Czym bowiem pokarałeś przeciwników, tym uwielbiłeś nas powołanych. Pobożni synowie dobrych składali w ukryciu ofiary i ustanowili zgodnie Boskie prawo, że te same dobra i niebezpieczeństwa święci podejmą jednakowo i już zaczęli śpiewać hymny przodków.

Czytanie z Listu św. Pawła do Hebrajczyków

Bracia: Wiara jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy. Dzięki niej to przodkowie otrzymali świadectwo. Przez wiarę ten, którego nazwano Abrahamem, usłuchał wezwania Bożego, by wyruszyć do ziemi, którą miał objąć w posiadanie. Wyszedł nie wiedząc, dokąd idzie. Przez wiarę przywędrował do Ziemi Obiecanej, jako ziemi obcej, pod namiotami mieszkając z Izaakiem i Jakubem, współdziedzicami tej samej obietnicy. Oczekiwał bowiem miasta zbudowanego na silnych fundamentach, którego architektem i budowniczym jest sam Bóg. Przez wiarę także i sama Sara, mimo podeszłego wieku, otrzymała moc poczęcia. Uznała bowiem za godnego wiary Tego, który udzielił obietnicy. Przeto z człowieka jednego, i to już niemal obumarłego, powstało potomstwo tak liczne, jak gwiazdy niebieskie, jak niezliczony piasek, który jest nad brzegiem morskim.

Skarb i oczekiwanie

Człowiek zawsze oczekiwał na spełnienie się Bożych obietnic. Abraham wędrował i czekał na obiecanego syna. Izraelici w Egipcie oczekiwali na noc wyzwolenia. My oczekujemy na powtórne przyjście Chrystusa. Można powiedzieć, że w pewnym sensie Pan Bóg próbuje naszą cierpliwość. A jeszcze bardziej naszą wiarę. Tę postawę, która „jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy”. Na przykładzie Abrahama i narodu wybranego widzimy wierność Boga, On zawsze spełnia swoje obietnice. Te przykłady umacniają nas, w naszym oczekiwaniu. A jak uczy historia Abrahama, nie zawsze jest ono łatwe i proste. Pojawiają się różne próby, momenty, w których trzeba ogromnej wiary, aby się nie poddać. 

Z dzisiejszej perspektywy łatwo powiedzieć, że to tylko kwestia czasu. Abraham cieszy się potomkiem, Izrael dochodzi do Ziemi Obiecanej. Ale, ile razy pojawiło się pytanie, czy warto, czy lepiej już się nie starać? Bóg obiecał, a teraz wielkie milczenie, nic się nie dzieje. A co powiedzieć o doświadczeniu Abrahama, które przypomina dzisiejsze drugie czytanie. Pan Bóg dosłownie wystawia go na próbę, ma złożyć w ofierze swego jedynego syna.

Droga wiary nie jest drogą pewności. Wiele wiemy, ale też wiele nie wiemy, musimy zaufać, zawierzyć. Jest obietnica, jest cel, ale długa droga przed nami. Jezus uspokaja: „Nie bój się mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo”. Królestwo, niebo, gromadzenie skarbów niewyczerpanych, inaczej niezniszczalnych i czuwanie na moment, kiedy nastąpi definitywne wezwanie. Coś, czego się spodziewamy, coś czego nie widzimy. Ale wierzymy i staramy się żyć według słów Chrystusa.

On mówi dzisiaj: „Bo gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze”. Serce jest jedno, a skarbów jest wiele. Ono chce być w wielu miejscach, stara się, próbuje, ale tak naprawdę, głęboko, autentycznie może być tylko w jednym. Ta maksyma Chrystusa pomaga nam odkryć, co tak naprawdę jest naszym skarbem, co jest dla nas najważniejsze. Bo niestety nie zawsze słowa, deklaracje pokrywają się z rzeczywistością. Łatwo powiedzieć, że Bóg jest dla mnie najważniejszy, ale pokazać, potwierdzić to swoim życiem?

Mój skarb jest tam, gdzie są moje myśli, pragnienia. Moim skarbem jest to, co mnie najbardziej angażuje, pochłania czas, siły, środki. To mogą być rzeczy, przedmioty, osoby, zajęcia, obowiązki, nawet praca. Poniekąd to konieczne, że wiele spraw nas angażuje, niekiedy bardzo mocno. A problem rozpoczyna się wówczas, gdy tym kwestiom oddajemy się niemalże całkowicie, bez reszty. Mówimy, że coś nas pochłania, czyli angażuje całe nasze serce. Bo wówczas nie starcza już ani sił, ani czasu, by pomyśleć o Bogu. O prawdziwych skarbach, tych niezniszczalnych, niewyczerpanych.

Chrystus nam dzisiaj przypomina, że te ziemskie „skarby” są bardzo kruche, ulotne. Mogą cieszyć tylko jakiś czas. Przypomina, że jesteśmy w drodze, że czeka nas jeszcze jedno bardzo ważne spotkanie. Nie znamy dnia, ani godziny, dlatego zaproszenie do czuwania, do bycia gotowym. Do gromadzenia skarbów, które dopiero po tym ostatecznym spotkaniu i przejściu będą prawdziwie cieszyć.

ks. Michał Pacyna