Nieprzyjęty w Nazarecie - XIV Niedziela Okresu Zwykłego

Autorzy, którzy z Bożego natchnienia napisali Nowy Testament, podkreślają, że najważniejszym zadaniem Pana Jezusa było „głoszenie” i „nauczanie”. Oczywiście tym, co Jezus „głosił” i o czym „nauczał” było królestwo Boże (np. Mt 4,23; Mk 1,14; Łk 4,43). I dlatego, kiedy odchodził z tego świata, Jezus powiedział do swoich uczniów: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody [dosłownie: czyńcie uczniów ze wszystkich narodów], udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” (Mt 28, 19-20). Jezus chce, aby ci, którzy usłyszeli Dobrą Nowinę (Ewangelię) stali się Jego uczniami. W Biblii słowo „uczeń, uczennica” pojawia się blisko 290 razy, z czego 270 razy w Nowym Testamencie, a dokładniej tylko w Ewangeliach i Dziejach Apostolskich. Greckie (Nowy Testament został spisany w tym języku) słowo mathetes (uczeń) pochodzi od słowa manthano, które znaczy „uczyć się, przyzwyczajać się do czegoś, zbliżyć się do kogoś”. Stąd w Nowym Testamencie, kiedy jest mowa o „uczniu” Jezusa, nie chodzi tylko o kogoś, kto pobiera naukę (jakby chodził do szkoły), ale o kogoś, kto wchodzi w wyjątkową relację z Jezusem („Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” – J 13, 34-35). Kim jest więc uczeń Jezusa według słów samego Mistrza? Czym charakteryzuje się ten, kto nosi miano „uczeń Jezusa”? Trzeba wymienić kilka rzeczy: 1) usłyszał wezwanie Jezusa („[Jezus] wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał” – Mk 3,13; zob. także Łk 6,13; 10,1); 2) idzie za Jezusem („Przystąpił pewien uczony w Piśmie i rzekł do Jezusa: «Nauczycielu, pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz». Jezus mu odpowiedział: «Lisy mają nory i ptaki powietrzne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć». Ktoś inny spośród uczniów rzekł do Niego: «Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca!». Lecz Jezus mu odpowiedział: «Pójdź za Mną, a zostaw umarłym grzebanie ich umarłych!»” – Mt 8, 19-22; zob. także Łk 9, 57-62); 3) wypełnia wolę Bożą („Nie każdy, który mi mówi: «Panie, Panie!», wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie” – Mt 7, 21; zob. także Łk 6, 46); 4) Jezus jest dla niego najważniejszy („Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien” – Mt 10, 37; zob. także Łk 14, 25-26); 5) ma być gotowy na śmierć dla Jezusa („Jezus rzekł do swoich uczniów: «Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje»” – Mt 16, 24; zob. także Mk 8, 34-35; J 15, 13). Dzisiaj jednak rzadko mówimy o sobie, że jesteśmy „uczniami Jezusa”. Częściej używamy terminu „chrześcijanin”. Ale takie określenie było używane przez pogan (Dz 11, 26; 26, 28), którzy przecież stali z boku. Sami chrześcijanie nazywali się między sobą „uczniami”, „braćmi” (np. Dz 1, 15; Ga 1, 2; Flp 4, 21) lub nawet „świętymi” (np. Dz 9, 13; Rz 1, 7). Może warto byłoby powrócić do tych „wypróbowanych” słów, by one bardziej przypominały nam o co chodzi w pójściu za Jezusem...