Narodziny Jana - Uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela

Bóg przychodzi do nas (objawia nam siebie) w konkretnych wydarzeniach. Dlatego dla chrześcijanina tak ważne są dwa słowa: „tu” i „teraz”. Wynika to przede wszystkim z imienia, które Bóg objawił Mojżeszowi: „Jestem tym, kim jestem. Tak masz powiedzieć Izraelitom: ,,«Jestem» posyła mnie do was” (Wj 3,14). Bóg jest „teraz” i „teraz” przychodzi do człowieka. Mojżesz nie wyobraził sobie Boga i Jego imienia; to Bóg ukazał się Mojżeszowi przychodząc do niego w określonym wydarzeniu (zob. Wj 3, 1-6), które dokonało się w określonym czasie i miejscu. Ludzką wyobraźnię wykorzystuje szatan, by – w zależności od okoliczności – straszyć nas albo kusić i nęcić. Stąd istotne jest, aby swoją przeszłość polecić Bożemu miłosierdziu, przyszłość zawierzyć Bożej opatrzności, a zająć się tym, co dzieje się teraz. Bo to, co najistotniejsze rozgrywa się właśnie w teraźniejszości. Z tego wynika, że wszystko, co dzieje się „tu” i „teraz” nabiera zbawczego charakteru: prowadzi nas do Boga lub od Niego oddala. I dlatego najzwyklejsze wydarzenia wcale nie są takie zwykłe, gdyż przez nie i w nich zwraca się do nas Bóg, który zbawia. „Jezus mówił do tłumów: «Kiedy zobaczycie chmurę przychodzącą z zachodu, zaraz mówicie: Będzie deszcz. I tak bywa. A kiedy wieje wiatr z południa, mówicie: Będzie upał. I tak się dzieje. Obłudnicy! Umiecie rozeznawać to, co dzieje się na ziemi i niebie, a czemu nie potraficie rozeznawać obecnego czasu?»” (Łk 12, 54-56). Jezus zwraca uwagę na to, że człowiek może używać swego rozumu do rozeznawania tylko tego, co mu odpowiada. Gdy jednak trzeba „zobaczyć” Boga w konkretnym wydarzeniu („obecny czas”), to udaje, że nic nie rozumie. I kiedy czytamy Ewangelię o narodzeniu świętego Jana Chrzciciela, to możemy przekonać się, jak całkiem zwyczajne dla Żydów wydarzenie (obrzezanie i nadanie imienia nowonarodzonemu dziecku), staje się momentem objawienia wielkich dzieł Boga. Dla Żydów imię określa istotę człowieka, jego charakter i przeznaczenie (powołanie). I zgodnie z ich tradycją dziecku nadawano imię ojca lub jakiegoś przodka. Elżbieta i Zachariasz wychodzą poza tę tradycję. Sens imienia „Zachariasz” wyraża to, że Bóg pamięta o tych, którzy do Niego należą (Elżbieta i Zachariasz „byli sprawiedliwi przed Bogiem, bo nienagannie zachowywali wszystkie przykazania i przepisy Pańskie” – Łk 1, 6). Ale to dla nich (a przede wszystkim dla Boga) za mało; chcą w imieniu swego dziecka wyrazić dar Boga! Bóg nie tylko o nich pamiętał, ale okazał im miłosierdzie, uczynił im łaskę (taki jest sens imienia „Jan”). Ale Jan jest Bożym darem nie tylko dla swych rodziców; jest darem, łaską dla całego ludu Boga: „«Kimże będzie to dziecię?». Bo istotnie ręka Pańska była z nim” (Łk 1, 66). A napełniony Duchem Świętym Zachariasz powiedział: „Niech będzie błogosławiony Pan, Bóg Izraela, bo swój lud nawiedził i wyzwolił... A ty, chłopcze, będziesz nazwany prorokiem Najwyższego; bo pójdziesz przed Panem przygotować Jego drogi. Jego ludowi dasz poznać zbawienie, przez odpuszczenie grzechów. Dzięki miłosiernej litości naszego Boga nawiedzi nas z wysoka Wschodzące Słońce, które objawi się pogrążonym w ciemności i cieniu śmierci, i poprowadzi nas na drogę pokoju” (Łk 1, 68.76-79).