TELEFON DO REDAKCJI: 62 766 07 07
Augustyna, Ingi, Jaromira 20 Lipca 2025, 21:21
Dziś 19°C
Jutro 13°C
Szukaj w serwisie

Męka naszego Pana Jezusa Chrystusa

Niedziela Palmowa

Męka naszego Pana Jezusa Chrystusa

Z Ewangelii według Świętego Marka

Wczesnym rankiem arcykapłani wraz ze starszymi i uczonymi w Piśmie i cała Wysoka Rada powzięli uchwałę. Kazali Jezusa związanego odprowadzić i wydali Go Piłatowi. Piłat zapytał Go: Czy Ty jesteś królem żydowskim? Odpowiedział mu: Tak, Ja nim jestem. Arcykapłani zaś oskarżali Go o wiele rzeczy. Piłat ponownie Go zapytał: Nic nie odpowiadasz? Zważ, o jakie rzeczy Cię oskarżają? Lecz Jezus nic już nie odpowiedział, tak że Piłat się dziwił.

Na każde zaś święto miał zwyczaj uwalniać im jednego więźnia, którego żądali. A był tam jeden, zwany Barabaszem, uwięziony z buntownikami, którzy w rozruchu popełnili zabójstwo. Tłum przyszedł i zaczął domagać się tego, co zawsze im czynił. Piłat im odpowiedział: Jeśli chcecie, uwolnię wam króla żydowskiego? Wiedział bowiem, że arcykapłani wydali Go przez zawiść. Lecz arcykapłani podburzyli tłum, żeby uwolnił im raczej Barabasza. Piłat ponownie ich zapytał: Cóż więc mam uczynić z Tym, którego nazywacie królem żydowskim? Odpowiedzieli mu krzykiem: Ukrzyżuj Go! Piłat odparł: Co więc złego uczynił? Lecz oni jeszcze głośniej krzyczeli: Ukrzyżuj Go! Wtedy Piłat, chcąc zadowolić tłum, uwolnił im Barabasza, Jezusa zaś kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie. Żołnierze zaprowadzili Go na wewnętrzny dziedziniec, czyli pretorium, i zwołali całą kohortę. Ubrali Go w purpurę i uplótłszy wieniec z ciernia, włożyli Mu na głowę. zaczęli Go pozdrawiać: Witaj, królu żydowski! Przy tym bili Go trzciną po głowie, pluli na Niego i przyklękając, oddawali Mu hołd. A gdy Go wyszydzili, zdjęli z Niego purpurę i włożyli na Niego własne Jego szaty.

Następnie wyprowadzili Go, aby Go ukrzyżować. I przymusili niejakiego Szymona z Cyreny, ojca Aleksandra i Rufusa, który wracał z pola i właśnie przechodził, żeby niósł krzyż Jego. Przyprowadzili Go na miejsce Golgota, to znaczy Miejsce Czaszki.

Tam dawali Mu wino zaprawione mirrą, lecz On nie przyjął. Ukrzyżowali Go i rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając o nie losy, co który miał zabrać. A była godzina trzecia, gdy Go ukrzyżowali. Był też napis z podaniem Jego winy, tak ułożony: Król żydowski. Razem z Nim ukrzyżowali dwóch złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej Jego stronie. Tak wypełniło się słowo Pisma: W poczet złoczyńców został zaliczony.

Ci zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go, potrząsali głowami, mówiąc: Ej, Ty, który burzysz przybytek i w trzech dniach go odbudowujesz, zejdź z krzyża i wybaw samego siebie. Podobnie arcykapłani wraz z uczonymi w Piśmie drwili między sobą i mówili: Innych wybawiał, siebie nie może wybawić. Mesjasz, król Izraela, niechże teraz zejdzie z krzyża, żebyśmy widzieli i uwierzyli. Lżyli Go także ci, którzy byli z Nim ukrzyżowani.

A gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. O godzinie dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Eloi, Eloi, lama sabachthani. To znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? Niektórzy ze stojących obok, słysząc to, mówili: Patrz, woła Eliasza. Ktoś pobiegł i napełniwszy gąbkę octem, włożył na trzcinę i dawał Mu pić mówiąc: Poczekajcie, zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, żeby Go zdjąć z krzyża. Lecz Jezus zawołał donośnym głosem i oddał ducha.

A zasłona przybytku rozdarła się na dwoje z góry na dół. Setnik zaś, który stał naprzeciw, widząc, że w ten sposób oddał ducha, rzekł: . Prawdziwie, ten człowiek był Synem Bożym.

Czytanie z księgi proroka Izajasza

Pan Bóg mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał przyjść z pomocą strudzonemu przez słowo krzepiące. Każdego rana pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowie. Pan Bóg otworzył mi ucho, a ja się nie oparłem ani się nie cofnąłem. Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mej twarzy przed zniewagami i opluciem. Pan Bóg mnie wspomaga, dlatego jestem nieczuły na obelgi, dlatego uczyniłem twarz moją jak głaz i wiem, że wstydu nie doznam.

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Filipian

Chrystus Jezus istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w tym co zewnętrzne uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg wywyższył Go nad wszystko i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych, i aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca.

Centrum historii zbawienia

Nie jest odkryciem Ameryki stwierdzenie, że geograficznym punktem, wokół którego rozgrywają się dzieje Starego i Nowego Przymierza jest Jerozolima. Położona na górach Judei (760 m n.p.m.) znajduje się tylko 50 km od wybrzeża Morza Śródziemnego. Najstarsze ślady pobytu człowieka na terenach Jerozolimy datuje się na około 3200 rok przed Chrystusem. W X wieku przed Chrystusem król Dawid uczynił z niej stolicę zjednoczonego Izraela (2Sm 5, 6). Kiedy sprowadzono Arkę Przymierza i król Salomon wybudował świątynię na górze Moria (1Krl 6), Jerozolima stała się centrum życia religijnego Narodu Wybranego.

Podczas poświęcenia świątyni Salomon modlił się: „Czy jednak naprawdę Bóg zamieszka na ziemi? Przecież niebo nieogarnione nie może Ciebie objąć, a cóż dopiero ten dom, który zbudowałem. Usłysz moją modlitwę i błaganie, o Panie, mój Boże, wysłuchaj wołania i modlitwy, które Twój sługa zanosi dzisiaj do Ciebie. Niech Twoje oczy będą zwrócone w nocy i w dzień ku temu domowi. Przyrzekłeś bowiem: «W tym miejscu będzie obecne moje imię». Wysłuchaj więc modlitwy, którą Twój sługa wznosi w tym miejscu. Wysłuchaj błagania Twojego sługi i Twego ludu, Izraela. Ilekroć będą modlić się w tym miejscu, Ty wysłuchaj ich w miejscu, gdzie przebywasz – w niebie. A kiedy wysłuchasz, przebacz” (1Krl 8, 27-30). Stąd też Jerozolima stała się miejscem, do którego – zgodnie z nakazem Prawa – pielgrzymowali członkowie Narodu Wybranego (por. Pwt 16, 16). Dlatego, gdy „nadchodził czas, kiedy [Jezus] miał być zabrany z tego świata, nieodwołalnie postanowił pójść do Jeruzalem” (Łk 9, 51), bo „prorok nie może zginąć poza Jeruzalem” (Łk 13, 33). Przybycie Jezusa do Jerozolimy jest wjazdem potomka króla Dawida (por. Łk 1, 32). Jezus „zostaje obwołany Synem Dawida, Tym, który przynosi zbawienie („Hosanna” oznacza „zbaw więc!”, „daj zbawienie!”). Oto «Król chwały» (Ps 24, 7-10) «jedzie na osiołku» (Za 9, 9), wchodzi do swojego Miasta” (KKK 559). Jerozolima jest świadkiem najważniejszych wydarzeń w dziejach ludzkości; wydarzeń, które zmieniają patrzenie człowieka na Boga. To w tym mieście Bóg – Jezus przemienił chleb i wino w Ciało i Krew, i powiedział: „Czyńcie to na moją pamiątkę” (Łk 22, 19). To w tym mieście Bóg – Jezus został „wydany na ukrzyżowanie” (por. Mk 15, 15). To w tym mieście Bóg – Jezus „oddał ducha” (Mk 15, 37). To w tym mieście Bóg – Jezus zmartwychwstał (por. Mk 16, 6). To w tym mieście Bóg – Jezus powiedział do apostołów: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16, 15). Jerozolima stała się centralnym miejscem historii zbawienia, gdyż w niej dokonały się najważniejsze wydarzenia dokonane przez Jezusa dla naszego zbawienia. Już Stary Testament zapowiadał Nowe Jeruzalem (Iz 2, 2; Mi 4, 1-3), będące miejscem, w którym na końcu czasów Bóg zamieszka wraz ze wszystkimi narodami. „I zobaczyłem, że z nieba od Boga zstępuje Miasto Święte, Nowe Jeruzalem, gotowe jak oblubienica, która wystroiła się dla swojego męża... W nim była chwała Boga... Świątyni w mieście nie widziałem, gdyż jego świątynią jest Pan, Bóg Wszechmogący i Baranek. Miastu nie potrzeba też słońca ani księżyca, bo oświetla je chwała Boża, a Baranek jest jego lampą” (Ap 21, 2.11.22).

 

Słowo Boże na każdy dzień

Niedziela Palmowa, 

1 kwietnia

Iz 50,4-7; Ps 22; Flp 2,6-11; Mk 15,1-39

Wielki Poniedziałek,

2 kwietnia

Iz 42,1-7; J 12,1-11

Wielki Wtorek,

3 kwietnia

Iz 49,1-6; J 13,21-33.36-38

Wielka Środa,

4 kwietnia

Iz 50,4-9a; Mt 26,14-25

Wielki Czwartek,

5 kwietnia

Wj 12,1-8.11-14; 1 Kor 11,23-26;

 J 13,1-15

Wielki Piątek,

6 kwietnia

Iz 52,13-53,12; Hbr 4,14-16;5,7-9; 

J 18,1-19,42

Wigilia Paschalna,

7 kwietnia

Rdz 1,1-2,2; Rdz 22,1-18; Wj 14,15-15,1; 

Iz 54,4a.5-14; Iz 55,1-11; 

Ba 3,9-15.32-4,4; Ez 36,16-17a.18-28; 

Rz 6,3-11; Mk 16,1-8

Dodaj komentarz

Pozostało znaków: 1000

Komentarze

Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!