Jezus wzięty do nieba - Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego

Dzisiejszy dzień koncentruje nas wokół nieba. To słowo kilkakrotnie powraca w liturgii. Nie przypadkiem, przecież świętujemy Wniebowstąpienie Pańskie. Czy nie jest to dobra okazja do głębszej refleksji nad znaczeniem tego słowa? Czym jest niebo, gdzie jest niebo, jak można się tam dostać, kto jest, a kogo nie ma w niebie? I pewnie jeszcze wiele pytań można by postawić w związku z tym słowem. Ma ono bardzo szerokie znaczenie. Ale nie bójmy się podjąć refleksji nad naszym niebem.

Czy chodzi nam tylko o to, co niebieskie nad naszymi głowami, czy o coś więcej? Gdzie jest to niebo, do którego wstępuje Chrystus? Tego nieba nie zobaczymy naszymi oczami. Możemy je zobaczyć oczyma wiary. Kto uwierzy, będzie zbawiony, czyli będzie w niebie. Będzie tam, gdzie Chrystus, a tam, gdzie Chrystus, tam jest niebo. Ale to nie wszystko, Jezus mówi także o potępieniu tych, którzy nie uwierzą. Ich nie będzie w niebie. 

Jezus odchodzi, ale Jezus także pozostaje. Współdziała z tymi, których posyła, potwierdza naukę przez nich głoszoną. Kościół jest żyjącym Chrystusem, On jest obecny w sakramentach, szczególnie w Eucharystii. A więc kawałek nieba mamy już tu, na ziemi. Gdzie jest Chrystus, tam jest niebo. On na Górze Przemienienia ukazał wybranym świadkom rąbek swej Boskiej chwały, kawałek nieba. Dzisiaj czyni to samo w każdej Eucharystii. Ukazuje nam siebie, jednoczy się z nami w Komunii Świętej, pozostaje, abyśmy mogli Go adorować.

Uczniowie uporczywie wpatrujący się w Chrystusa wstępującego do nieba to my wszyscy, którzy uporczywie wpatrujemy się w Jezusa wystawionego w monstrancji podczas adoracji. To najlepsza, najskuteczniejsza droga upodabniania się do Niego, naśladowania Go, podążania ku niebu. To droga wiary, na którą Chrystus zaprasza wszystkich. Posyła uczniów, aby całemu światu, wszelkiemu stworzeniu głosili Ewangelię, prawdę o niebie. Aby pokazywali w kogo, w co mamy się wpatrywać.

Jak to wygląda w moim życiu? W kogo, w co najczęściej się wypatruję? Codziennie patrzymy w niebo, może nie wpatrujemy się, ale spoglądamy na nie dłużej, czy krócej. Patrzymy, widzimy to, co nas otacza, najczęściej jednak spoglądamy i idziemy, jedziemy dalej, brakuje czasu na wpatrywanie się, dłuższe zatrzymanie. Są jednak takie momenty, gdy zatrzymujemy się i zaczynamy się wpatrywać intensywnie. Dzieje się to chyba najczęściej, gdy siadamy przed telewizorem lub komputerem. Statystyczny Polak poświęca na to około czterech godzin dziennie (przed telewizorem). To bardzo dużo, czy to dobrze, czy źle? Można dyskutować. Powie ktoś, że tam również można zobaczyć niebo, czy programy o nim mówiące. Na pewno gdyby wniebowstąpienie miało miejsce dzisiaj byłaby z tego bezpośrednia transmisja. 

Ale ilu by ją oglądało? Trudno mówić o porównywaniu czasu spędzonego przed ekranem z czasem spędzonym przed Chrystusem. Ale może warto dzisiaj zastanowić się, jak wpływa na mnie to, co oglądam, czemu, komu się przypatruję. Dokąd prowadzą mnie ci, których widzę na ekranie, osoby może i znane, sławne, podziwiane? Co mogą mi zaproponować? Nie zaprowadzą mnie do nieba, życia i zbawienia. Dlaczego tak bardzo nas pociągają, dlaczego tyle czasu poświęcamy, aby im się przypatrywać? Dzisiaj Chrystus pokazuje nam nieporównanie szerszą perspektywę – niebo. Zaprasza, abyśmy wpatrywali się w niego i podążali za Nim drogą do nieba, życia, zbawienia i szczęścia.

ks. Michał Pacyna