Jezus w świątyni - Święto Świętej Rodziny

Z bólem serca

Trudno przedstawić ból serca, jaki towarzyszy rodzicom, którzy nie wiedzą co dzieje się z ich dzieckiem. Kochają, troszczą się i chcą mieć pewność, że nic mu nie zagraża, że jest bezpieczne. Ale z biegiem lat dzieci dorastają i stają się coraz bardziej samodzielne. Niekiedy rodzicom trudno w to uwierzyć, a tym samym pogodzić się z tym, że nie wymagają już takiej troski. Dzisiejsza Ewangelia i uroczystość Świętej Rodziny zapraszają nas do refleksji nad relacjami między rodzicami i dziećmi. Czy dwunastoletni Jezus był już na tyle dorosły, samodzielny, by pozostać bez wiedzy rodziców w świątyni? Na podstawie dialogu między Nim a Maryją i Józefem możemy domniemywać, że według Niego tak, a według rodziców jeszcze nie. Wraca do Nazaretu i jest im poddany, jakby chciał powiedzieć: ,,jeszcze za wcześnie, pospieszyłem się, trzeba poczekać”. To bardzo ważna, istotna kwestia w relacjach rodzinnych, gdzie jest owa granica samodzielności? Najczęściej jest chyba tak, że dzieci chciałyby ją jak najbardziej przyspieszyć, a rodzice odsunąć. Czy jednak można wyznaczyć jedną wspólną granicę dla wszystkich? Czy może nią być owe wręcz symboliczne osiemnaście lat?

Ta granica zależy od jakości relacji między rodzicami i dziećmi. Im więcej wzajemnego zaufania, tym łatwiej o większą samodzielność dziecka. Ale w tej kwestii wiele zależy od jednej i od drugiej strony. To wzajemne zaufanie nie pojawia się automatycznie, ale jest owocem mądrego wychowania, szczerego dialogu, rozmowy, tłumaczenia, wyjaśniania. Maryja i Józef mieli już duże zaufanie do Jezusa skoro spokojnie przeszli dzień drogi ufając, że Jezus podąża wraz z nimi w grupie pątników, krewnych i znajomych. Nie trzymali Go kurczowo przy sobie, w zasięgu wzroku. On sam również był już gotowy zostawić rodziców.

Jednak nie wszystko było jeszcze jasne i oczywiste, skoro doszło do trzydniowego rozstania. Ale tutaj także otrzymujemy piękny przykład radzenia sobie w takich sytuacjach. Po spotkaniu w świątyni następuje dialog, wzajemne wyjaśnienie zaistniałej sytuacji. Czegoś jeszcze brakowało we wzajemnej komunikacji. Jezus zakładał, że będą wiedzieć o Jego pobycie w domu Ojca, dla Niego to było oczywiste. Dla Maryi i Józefa jeszcze nie. Stąd ból serca, jaki towarzyszył ich poszukiwaniom. Dziś wydaje się, że może łatwiej tego bólu uniknąć, są przecież komórki i inne urządzenia techniczne, które ułatwiają kontakt, komunikację. Ale niestety żadna technika nie zastąpi wzajemnego zaufania. 

Ów ból serca, o jakim dziś słyszymy, jest chyba nie do uniknięcia w relacjach wychowawczych. On pojawia się nie tylko wówczas, gdy dziecko gubi się w sensie fizycznym, ale także gdy gubi się w swoim życiu moralnym, w relacji do Boga. Gdy jest jeszcze dzieckiem można, co więcej, trzeba starać się mu pomóc w poszukiwaniu, ale gdy jest już dorosłe? Jak bardzo musiało boleć serce ojca syna marnotrawnego? Mógł tylko czekać, a z drugiej strony, gdy doczekał się upragnionego powrotu jednego syna, ból pojawił się z racji postawy drugiego. Ale jak serce boli, to znaczy, że kocha. Serce człowieka, a tym bardziej serce Boga. Maryja uczy nas dzisiaj zachowywać, rozważać te sprawy i prawdy w głębi serca. Niech to rozważanie pomaga nam pamiętać, że nasze postępowanie ma wpływ na kondycję Bożego Serca, ale także wielu ludzkich serc.

ks. Michał Pacyna