III Niedziela Okresu Zwykłego - Przemieniajcie się

Wezwanie do nawrócenia

Jednym ze słów, do którego chrześcijanie się przyzwyczaili, jest „nawrócenie”, czy też „nawracajcie się”! Ale to nie inni już nie reagują na dźwięk tego słowa. To po mnie, chrześcijaninie – uczniu Pana Jezusa, słowo to „spływa” jak przysłowiowa „woda po kaczce”. A przecież nie ma Jezusa, który nie wzywałby do nawrócenia. Nie ma pójścia za Jezusem bez nawrócenia. I Biblia pokazuje, że nawrócenie wiąże się ze zmianą życia. To nie jest jednak tylko jakiś „lifting”, ale radykalne przebudowanie i przeorientowanie życia, które ma swoje źródło w Jezusie, który wzywa do zmiany myślenia. Trzeba tu z ręką na sercu przyznać, że tak naprawdę, to wielu z nas nigdy się nie nawróciło. Często żyjemy po swojemu nie przejmując się Panem Bogiem i tym, do czego On wzywa. Kierujemy się swoimi przykazaniami, a nie przykazaniami Bożymi. Gorzko brzmią więc słowa kardynała Ratzingera (obecnego papieża) sprzed 20 lat: „Obraz Kościoła czasów współczesnych można określić tak, że stawał się on i staje w sposób wciąż nowy Kościołem pogan. Lecz nie jak dotychczas Kościołem pogan, którzy stali się chrześcijanami, lecz Kościołem pogan, którzy mają się jeszcze za chrześcijan, lecz w rzeczywistości stali się poganami. Pogaństwo zagościło wewnątrz Kościoła i to, co cechuje Kościół dzisiejszy, to nowe pogaństwo. Mamy do czynienia z pogaństwem w Kościele i z Kościołem, w którego sercu żyje pogaństwo”. Marną pociechą jest to, że możemy o tym przeczytać już w Biblii. Sięgnijmy do fragmentu Apokalipsy: „Znam twoje czyny: nie jesteś ani zimny, ani gorący. Obyś był zimny albo gorący! Skoro jednak jesteś letni, a nie zimny ani gorący, wypluję cię z moich ust (dosłownie: zwymiotuję, wyrzygam). Mówisz: «Jestem bogaty, wzbogaciłem się, niczego nie potrzebuję!». Nie wiesz jednak, że jesteś nędzny, godny pożałowania, biedny, ślepy i nagi. Radzę ci, kup u mnie złota oczyszczonego w ogniu, aby się wzbogacić i białe szaty, aby się ubrać, i nie musieć się wstydzić swojej nagości oraz balsam do namaszczenia twych oczu, aby przejrzeć. Ja tych, których kocham, upominam i karcę. Bądź więc gorliwy i popraw się (dosłownie: nawróć się!). Oto stoję przed drzwiami i pukam. Jeśli ktoś usłyszy mój głos i otworzy Mi drzwi, wejdę do niego i spożyjemy ucztę. Ja z nim, a on ze Mną” (Ap 3,15-20). Te słowa napisano pod Bożym natchnieniem ponad 1900 lat temu. Ale wielu dzisiejszych chrześcijan może w tych słowach zobaczyć siebie! To jest właśnie owo pogaństwo w Kościele, o którym napisał kard. Ratzinger: bycie letnim; przekonanie, że nie potrzebuję Boga, bo sam sobie dobrze radzę; nie zastanawianie się nad sobą; nie wchodzenie w głąb siebie, bo a nuż okazałoby się, że nie jest tak dobrze jak się wydaje, że trzeba by coś zmienić. Święty Paweł przypomina dzisiaj: „Przemija postać tego świata” (1Kor 7,31). „Niebo z hukiem przeminie, ciała niebieskie spalą się doszczętnie, a także ziemia i wszystko, co jest na niej zostanie spalone” (2P 3,10). Co ze mnie zostanie? Czy tylko proch i pył? Bóg chce, abym znalazł się w niebie i „stał przed tronem i przed Barankiem ubrany w białą szatę” (por. Ap 7,10). Dlatego „jest wobec nas cierpliwy i nie chce, aby ktokolwiek zginął. Pragnie, by wszyscy się nawrócili” (2P 3,9).