Duch Święty spoczął na Jezusie - II Niedziela zwykła

II Niedziela zwykła

Z Księgi proroka Izajasza
Pan rzekł do mnie: „Tyś sługą moim, Izraelu, w tobie się rozsławię”. Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją silą. A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził Mu Izraela. I mówił: „To zbyt mało, iż jesteś mi sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela. Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi”.

Początek Pierwszego listu Świętego
Pawła Apostoła do Koryntian
Paweł, z woli Bożej powołany na apostoła Jezusa Chrystusa, i Sostenes, brat, do Kościoła Bożego w Koryncie, do tych, którzy zostali uświęceni w Jezusie Chrystusie i powołani do świętości wespół ze wszystkimi, którzy na każdym miejscu wzywają imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa, ich i naszego Pana. Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego i od Pana Jezusa Chrystusa.

Z Ewangelii według Świętego Jana
Duch Święty spoczął na Jezusie
Jan zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: «Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi».
Jan dał takie świadectwo: « Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: «Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym».
Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym”.

Cały świat
Nawrócenie, o które chodzi Panu Bogu, zakłada – między innymi – zmianę myślenia. Jako Boży wybrańcy, Żydzi byli przekonani o swojej wyjątkowej roli. To oni są umiłowanym ludem Boga; to ich Bóg zbawi; to przez nich ten świat otrzymuje Boże błogosławieństwo (zob. np. Rdz 12, 3; 18, 18; Dz 3, 25). Zresztą Jezus też podkreślał wyjątkową rolę Izraelitów: „Zbawienie pochodzi od Żydów” (J 4, 22); „Idźcie do zagubionych owiec z narodu izraelskiego” (Mt 10, 5); „Zostałem posłany tylko do owiec, które zginęły z domu Izraela” (Mt 15, 24). Ale Bóg, który stworzył cały świat, także cały świat chce zbawić: „To zbyt mało, że jesteś moim sługą, aby podźwignąć plemiona Jakuba, i z powrotem sprowadzić ocalonych spośród Izraela. Ustanawiam cię światłością narodów, aby moje zbawienie dotarło aż po krańce ziemi” (Iz 49, 5-6). Takie postawienie sprawy przez Pana Boga zakłada zmianę myślenia u Żydów. Pewnie dlatego tylko Święty Mateusz opisuje w swojej Ewangelii przybycie do Jezusa Mędrców ze Wschodu (2, 1-12). Mateusz spisał Dobrą Nowinę z myślą o chrześcijanach pochodzenia żydowskiego. Stąd też przedstawiając hołd Mędrców, Mateusz chce – zgodnie z Bożym zamiarem – rozszerzyć patrzenie Żydów, którzy stali się chrześcijanami, aby nie zamykali się na pogan i chrześcijan wywodzących się z pogaństwa. Z tą zmianą myślenia Żydzi zmagali się od początku publicznej działalności Jezusa.
Nad Jordanem Jan Chrzciciel, wskazując na Jezusa, powiedział: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (J 1, 29). Dla Żydów „baranek” kojarzył się z dwoma wydarzeniami. Pierwsze z nich to Pascha (wyjście z Egiptu). Żydzi zabili i spożyli baranka „jednorocznego, bez skazy” (Wj 12, 5), a jego krwią oznaczyli drzwi swych domów, aby przechodzący Anioł nie pozabijał tego, co pierworodne u Żydów (Wj 12, 1-14). Na pamiątkę tego wydarzenia Żydzi co roku spożywali „baranka paschalnego”. Drugie wydarzenie jest związane ze Sługą Jahwe. Przyjdzie On i weźmie na siebie choroby, cierpienia (Iz 53, 4) oraz będzie zraniony i zmiażdżony dla zbawienia swego ludu (Iz 53, 5). Prorok Izajasz zaznaczył, że Sługę Jahwe „męczono, lecz znosił to pokornie i nie otworzył swoich ust. Jak baranek prowadzony na zabicie i jak owca, która milczy, gdy ją strzygą, tak on nie otworzył swoich ust” (53, 7). Trochę upraszczając, można powiedzieć, że „baranek” jest „kategorią żydowską”. Natomiast „świat” jest „kategorią Bożą”. Żydzi mają więc przejść od swojego myślenia, od swojego patrzenia ograniczonego tylko do narodu wybranego, do myślenia Bożego, które obejmuje cały świat. Dlatego Jezus mówi do swoich uczniów: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16, 15), czy „Idźcie i pozyskujcie uczniów we wszystkich narodach” (Mt 18, 19). Ale ta zmiana myślenia jest potrzebna także nam. Przypatrzmy się naszym modlitwom. Ile tam jest myślenia o innych? Czy nie mówimy Bogu tylko o sobie i swojej rodzinie?
Czy pamiętamy chociażby o uczniach Jezusa prześladowanych za wiarę w krajach muzułmańskich? Czy powierzamy Bogu trudne sprawy Kościoła w innych krajach? Przypatrzmy się także temu, na co dajemy nasze pieniądze. Jak wygląda nasza ofiarność na rzecz misji? Czy nie myślimy tylko o swojej parafii? Jezus przyszedł i ciągle przychodzi, aby zbawić wszystkich ludzi. Nie mogę iść na cały świat, ale mogę przed Bogiem pamiętać o całym świecie.

ks. Tomasz Kaczmarek

Słowo Boże na każdy dzień

Niedziela, 19 stycznia
Iz 49,3.5-6; Ps 40;
1 Kor 1,1-3; J 1,29-34

Poniedziałek, 20 stycznia
1 Sm 15,16-23; Ps 50;
Mk 2,18-22

Wtorek, 21 stycznia
1 Sm 16,1-13; Ps 89; Mk 2,23-28

Środa, 22 stycznia
1 Sm 17,32-33.37.40-51; Ps 144; Mk 3,1-6

Czwartek, 23 stycznia
1 Sm 18,6-9;19,1-7; Ps 56; Mk 3,7-12

Piątek, 24 stycznia
1 Sm 24,3-21; Ps 57; Mk 3,13-19

Sobota, 25 stycznia
Dz 22,3-16; Ps 117; Mk 16,15-18