Życie, wielki dar - felieton

Życie, wielki dar

Podróż do Portugalii była moim prezentem na urodziny, który sama sobie zrobiłam. Nie mogłam się doczekać wyjazdu. W sumie były momenty zawahania, ale ostatecznie dwudziestego marca wyszłam z domu z wielką walizką, aparatem, obiektywami i udałam się na warszawskie lotnisko im. Chopina.
Pobyt na południu Europy nie był upalny. Padało, wiał wiatr. Jednak spędziłam w Lagos i Portimao naprawdę wiele miłych momentów. Fotografowałam motocyklistów na imponującym torze wyścigowym, spacerowałam na klifach przy samym oceanie, zwiedzałam stare miasto i uczestniczyłam w nabożeństwie po portugalsku. Jak to dziwnie jest być w kościele i nie umieć wypowiedzieć z ludźmi ani jednego słowa! Po polsku odmówiłam „zdrowaśkę” i „Ojcze nasz”.
Wylot z Lizbony o 14.50. Pół godziny przed odlotem nadal zamknięta bramka, zamieszanie. W strefie bezcłowej czułam się jak dziecko w sklepie z zabawkami, czyli najchętniej wyniosłabym wszystko. Grzecznie czekałam w kolejce, przewracając kartki książki „Loty w ciszy”. Nareszcie! Weszliśmy do samolotu, start i piękne chmurki. Zrobiłam im telefonem całą sesję, żeby później pokazać ją mamie. Z góry most wyglądał przecudnie i aż nie chciało mi się wierzyć, że jechałam po nim autem.
W Brukseli przesiadka. Wcześniej telefon rozładował się, ale znalazłam gniazdko i podładowałam go. Połączenia, sms-y. Myślę sobie, powariowali… odczytałam informację od taty: samolot rozbił się we francuskich Alpach. I cisza. Widziałam przez okienko cudowne widoki. Zaledwie kilka godzin wcześniej zginęło tam wielu ludzi. Młodych, pełnych życia. Ich droga ziemska po prostu się skończyła… i nie oni o tym zadecydowali.
Miesiąc wcześniej pewien chłopak popełnił samobójstwo. Dwa miesiące wcześniej inny młody mężczyzna. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że zostało mi półtora miesiąca radości z człowiekiem, który kocha mnie całe życie, od momentu urodzin. Tak wiele śmierci wokół mnie, a ja wciąż żyję. Opatrzność nade mną czuwa. Ma nadal dla mnie plan. Widocznie mam na tym świecie jeszcze sporo do zrobienia.  Przecież to mogłam być ja. Mogłam zginąć w Alpach i nie zrobić ani jednego zdjęcia więcej. felietonu nie napisać i już by mnie nie było przecież… To bardzo dziwne uczucie. Boję się, że rok 2015 będzie rokiem śmierci. Tylu wiadomości o zmarłych w ciągu kilku miesięcy nie miałam przez ostatnie dwa lata. Świat się nie zatrzymał, wszystko toczy się dalej.
W drodze na lotnisko kolega zorientował się, że nie ma dowodu osobistego… Przez konsulat na szybko załatwiał nowy paszport, aby mógł wylecieć razem z nami. Wbiegł na lotnisko i gdy dowiedział się o katastrofie (nota bene tej samej linii lotniczej, którą sam miał lecieć) stwierdził… że i tak poleci! Statystycznie jestem bezpieczny, powiedział. Statystycznie… a realnie? Czasem mam ochotę się rozpłakać, że nadal jestem żywa. W niebie jest lepiej. A tutaj muszę się męczyć!
Półtora miesiąca później na wyścigach w Poznaniu spotkałam znów większość moich sportowych znajomych. Jednym z nich był  konferansjer, z którym szczerze przyjaźnię się od trzech lat. Towarzystwo ogólnie już po grillu, więc humorki dopisywały. Konferansjer po cichu powiedział na stronie: „Wiesz, tak sobie szczerze rozmawiamy i piszemy nie raz. Bardzo to cenię. Ty, dzieciaku, uratowałaś dwa lata mojego małżeństwa”. Nie wiem, czym uratowałam. Nie wiem kiedy. Widocznie mam jeszcze wiele spraw do załatwienia.

Kasia Smolińska