TELEFON DO REDAKCJI: 62 766 07 07
Augustyna, Ingi, Jaromira 28 Marca 2024, 16:55
Dziś 19°C
Jutro 13°C
Szukaj w serwisie

Wiara w?

Wiara w…

Kto wierzy, nigdy nie jest sam. Samotność może być karą, ale może być także wynikiem działań na własne życzenie. Budujące jest to, gdy osoba bliska wierzy w nasze możliwości. Powtarza jak katarynka: dasz radę, poradzisz sobie, zobaczysz, że będzie dobrze. Zdarzają się rzeczy nie do przeskoczenia. Przynajmniej takie się wydają. Nie do przeskoczenia oznacza niemożliwe. Jakby tylko cud mógł nas uratować. Zapominamy, że wiara czyni cuda. Wierzymy w Boga, ale On również wierzy w nas. Stworzył ludzi, więc wie, co robi. Nieważne, ilu by w nas wątpiło. Ilu rzuci nam kłody pod nogi, obarczy zniechęceniem.  Poczucie własnej wartości i wiedzę na temat tego, na ile nas stać, musimy zacząć od siebie. Na pierwszym miejscu sami w siebie musimy wierzyć, a następnie mieć więcej niż na sto procent przekonanie, że Opatrzność nad nami czuwa. Stoi za nami murem, daje siłę. 

Europejska kultura wizualna i światowe trendy pozbawiły nas szerokich horyzontów ducha. Trzymamy się tylko tego, co można dotknąć, zobaczyć. Dążymy jak wyhodowani przez system materialiści do gromadzenia gadżetów, choć trzy czwarte z nich do niczego nam nie jest potrzebne.  Zdobywanie kojarzy się bardziej z wymianą handlową. Pieniądze za coś. Można coś mieć, ale ile to kosztuje? A co ze zdobywaniem wartości, których nie da się przeliczyć na kwoty? 

Nie wiedzie nam się raz, drugi, trzeci. Czarne myśli atakują umysł coraz intensywniej, coraz bardziej pozbawiają sił. Nadzieja jest coraz mniejsza i mniejsza. Czarnym myślom o to właśnie chodzi – odwieść nas od chęci walki. Spowodować, żebyśmy w obawie przed ryzykiem ciągle stali w miejscu, odeszli w cień.

Nawet kiedy osoby, które kochamy, nie potrafią okazać wsparcia, nie umieją dodać nam skrzydeł, a tylko je podcinają… musimy się otrząsnąć. Każdego człowieka ktoś kocha. Nas wszystkich kocha Jeden.  Z Nim możemy wszystko.

Mogę wszystko, a nie muszę nic? 

Mogę to pojęcie względne. W kwestiach, co mogę, a co nie, napotykamy zawsze jakieś bariery. Przekraczamy je lub nie. Dążymy do tego, czego oczekujemy, po kolei pokonując coś, co nas ogranicza. W „muszę” są ograniczenia, ale najwięcej bezlitosnego obowiązku. Musowe zadania nigdy nie sprawiają przyjemności, wręcz ból wewnętrzny.

Zawsze potrzebuję więcej wsparcia przy „muszę” niż przy „mogę”. Wizja dobrowolnego osiągnięcia celu nakręca mnie, wiara i słowa otuchy to podpora. Przy przymusie to ewidentny filar. 

Zastanawiam się, dlaczego dopiero teraz nauczyłam się doceniać sama siebie. Dlaczego tak późno i tak powoli mi to przyszło. Nie powinnam się dziwić, że inni nie dostrzegali we mnie tego, co bym chciała. Sama byłam ślepa. Powinnam była zacząć od siebie…

Nie chcę płakać nad rozlanym mlekiem, ale potrzebuję chwili spokoju, oddechu, ulgi. Chcę zatrzymać się, podziękować tym, których mam zawsze przy sobie. Duszą lub ciałem, to bez różnicy. Najpiękniejszy w życiu jest zawsze drugi człowiek. Tak jak bierzemy od innych energię do walki, tak musimy ją zwracać. W naszej codzienności wszystko jest na kredyt. Kredyt, w tym wypadku można nazwać inwestycją. Wymiana, która cieszy i która powoduje, że kiedyś po raz kolejny do niej dojdzie. 

Gdy już przeskoczymy rzeczy nie do przeskoczenia, czujemy lekkość, błogość. Mamy coś za sobą, niepewność i strach odeszły daleko. W głowie pojawia się wybuch entuzjazmu i delikatnie krąży myśl: ,,mogę wszystko”. 

Kasia Smolińska

Dodaj komentarz

Pozostało znaków: 1000

Komentarze

Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!