Wezwanie do nawrócenia

,,Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” usłyszymy u progu Wielkiego Postu.
Do kogo to wezwanie jest skierowane? Czy tylko do niewierzących?
Dlaczego więc podchodzimy, aby posypano nam głowę popiołem?

Czasami słyszy się oburzenie: dlaczego wy ciągle mówicie o nawróceniu, przecież my chodzimy do Kościoła. A jednak Chrystus każdego z nas wzywa do zmiany mentalności: przestań myśleć według logiki tego świata, w którym ty jesteś bogiem, ty decydujesz o tym, co jest dobre i co złe, masz plan na życie, myślisz, że potrzeba tylko zdrowia, pieniędzy i zaradności. Uwierz wreszcie w Ewangelię, która objawia, że Źródłem twojego życia jest Ojciec w niebie, który cię kocha. Dlatego posłał swojego Syna Jednorodzonego, aby Jego cierpienie i krzyż przekonały cię o grzechu świata! Właśnie dlatego przychodzimy po popiół na głowę, gdyż widzimy, że daliśmy się oszukać przez świat i szukaliśmy życia tam, gdzie go nie ma. Chrystus zaprasza nas do nawrócenia, to znaczy do odwrócenia się od siebie, aby żyć dla innych, na wzór Miłości, którą jest Bóg.

Wielki Post to czas łaski, w którym będziemy prowadzeni przez Kościół, aby w Wigilię Paschalną na nowo odkryć, jak wielkim darem jest chrzest, który łączy nas z Chrystusem, Jego śmiercią i zmartwychwstaniem. On stał się Paschą, abyśmy mogli wrócić do Ojca. Jesteśmy cenniejsi w oczach Bożych niż cały Wszechświat. Jesteśmy synami Boga, a nie niewolnikami tego świata. Człowiek nawrócony żyje w więzi z Chrystusem na co dzień i może powiedzieć za św. Pawłem: ,,Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2, 20).

Ten Wielki Post może być wyjątkowy, gdyż będziemy go przeżywać w Roku Wiary. Oby spełniły się słowa Ojca Świętego: „Kościół, a w nim jego pasterze muszą, jak Chrystus wyruszyć w drogę, aby wyprowadzić ludzi z pustyni ku przestrzeni życia, ku przyjaźni z Synem Bożym, ku Temu, który daje nam pełnię życia” (Benedykt XVI, Porta fidei, 2).

ks. Andrzej Latoń