Świadectwo wiary świadectwem miłosierdzia - liturgia

Świadectwo wiary świadectwem miłosierdzia

Bardzo wymownym znakiem w liturgii chrzcielnej jest założenie ochrzczonemu białej szaty. Czynności tej towarzyszy formuła wypowiadana przez kapłana, która wyjaśnia znaczenie obrzędu: „N., stałeś się nowym stworzeniem i przyoblekłeś się w Chrystusa, dlatego otrzymujesz białą szatę. Niech twoi bliscy słowem i przykładem pomagają ci zachować godność dziecka Bożego, nieskalaną aż po życie wieczne”.

Biała szata chrzcielna jest znakiem „przyobleczenia się” w Jezusa Chrystusa, czyli całkowitego zjednoczenia się z Nim. Dzięki temu człowiek staje się nowym stworzeniem. Można powiedzieć, że przez chrzest zanurzający w Chrystusa każdy człowiek przemienia się i staje się istotą niebiańską, która jest blisko Boga. Ochrzczony, odziany w białą szatę, jest człowiekiem czystym i niewinnym. Przyjęcie tego daru pociąga za sobą konieczność zmiany sposobu życia. Teraz winno to być życie przeniknięte obecnością Boga. A to z kolei zakłada obecność miłosierdzia w życiu chrześcijanina.

Ostatnim obrzędem wyjaśniającym w liturgii chrzcielnej jest wręczenie zapalonej świecy. Kapłan przekazując rodzicom lub chrzestnym zapaloną świecę paschalną, mówi do nich: „Przyjmijcie światło Chrystusa”. Następnie przedstawiciel każdej rodziny – ojciec lub chrzestny – zapala świecę chrzcielną swojego dziecka od paschału. W przypadku chrztu dziecka celebrans przypomina rodzicom: „Podtrzymywanie tego światła powierza się wam, rodzice i chrzestni, aby wasze dzieci, oświecone przez Chrystusa, postępowały zawsze jak dzieci światłości, a trwając w wierze, mogły wyjść na spotkanie przychodzącego Pana razem z wszystkimi świętymi w niebie”.

W tradycji chrześcijańskiej od najdawniejszych czasów symbolika światła jest ściśle związana z sakramentem chrztu świętego. W starożytności chrześcijańskiej chrzest nazywano „oświeceniem”, a nowo ochrzczonych „oświeconymi”. Wynika  to z faktu, że tym sakramencie dokonuje się zanurzenie człowieka w śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Ten fakt powoduje , że człowiek jednoczy się z Chrystusem i razem z Nim przechodzi ze śmierci do życia, czyli z ciemności do światła. Chrystus Zmartwychwstały obdarza ochrzczonego człowieka nowym wzrokiem wiary i oświeca go światłem Ewangelii. Człowiek wierzący i ochrzczony doświadcza światła Chrystusa i dzięki temu poznaje prawdziwego Boga. Chrześcijanin przez chrzest staje się znakiem Światła Chrystusa, objawiającego miłosiernego Boga. Stąd chrzcielne oświecenie domaga się radykalnej zmiany sposobu życia. Ochrzczony człowiek staje się dzieckiem i świadkiem światłości. Oznacza to, że dla człowieka ochrzczonego sposobem życia jest szukanie i wypełnianie woli Boga. Życie według Ewangelii staje się stylem jego życia. Wyraża się to przede wszystkim w realizacji przykazania miłości Boga i bliźniego. Człowiek ochrzczony, napełniony światłem Chrystusa, potrafi żyć nadzieją życia wiecznego. Zdaje sobie sprawę, że jego ziemskie pielgrzymowanie kiedyś się skończy i za wierność Ewangelii i Chrystusowi otrzyma dar życia wiecznego. Ostatecznym celem ludzkiego życia jest oglądanie Boga twarzą w twarz w wieczności. Takie życie jest objawianiem innym ludziom prawdy o Bogu bogatym w miłosierdzie.

Należy zauważyć, że świeca chrzcielna zapalana jest od paschału symbolizującego obecność Chrystusa zmartwychwstałego. Z tego wynika, że od momentu chrztu całe życie chrześcijanina winno być zespolone z Jezusem Chrystusem. Można powiedzieć, że jest on światłem dla tego świata. Życie chrześcijanina ma się charakteryzować wiarą, nadzieją i miłością. Dzięki takim postawom człowiek ochrzczony staje się nośnikiem światła Chrystusa dla całego świata. Człowiek ochrzczony powinien być świadkiem obecności Chrystusa w świecie, czyli powinien być świadkiem miłosierdzia.

ks. Dariusz Kwiatkowski?