Obyś żył w ciekawych czasach

„Bo góry mogą ustąpić i pagórki się zachwiać,
lecz miłość moja nie odstąpi od ciebie – mówi Pan”.
W Kretkowie już wiemy, że Izajasz się nie myli.

Od niespełna półtora roku jestem proboszczem parafii kretkowskiej w dekanacie żerkowskim. Ktoś może pamięta zamieszczone na łamach naszego dwutygodnika zdjęcie księdza brodzącego niemal po pas w wodzie podczas kolędy? Od takiego właśnie nieszczęścia, powodzi, zaczął się ubiegły rok dla naszej parafii, woda zniszczyła pracę wielu ludzi. ,,Co dalej?” - pytałem, a parafianie odpowiadali: „Zasialiśmy pola dwa razy i woda zabrała, zasiejemy po raz trzeci, może Bóg pobłogosławi”. Kiedy na wiosnę pola się zazieleniły zbożami i nadzieją, przyszło jeszcze większe nieszczęście: spłonęło wnętrze kościoła. Poczuliśmy się osieroceni. Płakałem z parafianami. Oczekiwaliśmy przyjścia Matki w Jej Obrazie Nawiedzenia, a tu się okazało, że nie ma Jej gdzie przyjąć. Misje parafialne przeżyliśmy w naprawdę misyjnych warunkach. Ołtarz dla Matki Bożej stanął przy murach kościoła. Kiedy nadszedł ten dzień wokół rozszalała się potężna burza, która wyrządziła tak wiele szkód w naszej diecezji, ale tym razem, pierwszy raz w ubiegłym roku, żywioł nas ominął: na ołtarz, gdzie była Królowa do końca Eucharystii nie spadła ani kropla deszczu, chmury zatrzymały się kilkaset metrów dalej. Do grudnia sprawowaliśmy Eucharystię poza kościołem, ale Pasterkę przeżyliśmy już we wnętrzu odnowionej świątyni. W drugi dzień świąt w kościele odbyły się jasełka, a później wspólny śpiew kolęd, który brzmiał jak wielkie dziękczynienie Bogu. Poczuliśmy dosłownie, co to znaczy, że kościół jest naszym domem. To był „ciekawy” i trudny czas, ale Pan Bóg z najgorszych nieszczęść potrafi wyprowadzić dobro, dlatego w nowy rok wchodzimy z nadzieją.

ks. Waldemar Gruszka