Naśladowanie Eucharystii to naśladowanie Chrystusa - Liturgia

Liturgia

Naśladowanie Eucharystii to naśladowanie Chrystusa

Eucharystia uczy wrażliwości społecznej. Św. Justyn zachęcał chrześcijan, by „kogo stać na to, a ma dobrą wolę, ofiarował datki jakie chce i może na ręce przełożonego. Ten roztacza opiekę nad sierotami, wdowami, chorymi, lub też z innego powodu cierpiącymi niedostatek, a także nad więźniami oraz obcymi goszczącymi w gminie; jednym słowem spieszy z pomocą wszystkim potrzebującym”.

Z uczestnictwa w Eucharystii powinien wypływać bezinteresowny dar miłości i solidarności, ponieważ nie można oddzielić sakramentu miłości od przykazania wzajemnej miłości.
Swego rodzaju program życia eucharystycznego wyznaczył św. Jan Paweł II w IV rozdziale Listu apostolskiego Mane nobiscum Domine. Uczestnictwo w Eucharystii zobowiązuje człowieka wierzącego do podejmowania określonych działań na wielu płaszczyznach codziennego życia. Spotkanie z Chrystusem eucharystycznym wzbudza w Kościele i w każdym chrześcijaninie pilną potrzebę dawania świadectwa i ewangelizowania. Eucharystia winna stawać się pewnym „sposobem bycia”, który chrześcijanin przejmuje od Jezusa. Osobista medytacja każdego wierzącego stanie się okazją do odkrycia wartości i postaw wypływających z Eucharystii.
Pierwszy element eucharystycznego „programu” chrześcijańskiego życia wyraża się w postawie dziękczynienia. Papież zwraca uwagę, że „wcielanie programu eucharystycznego w codzienność, oznacza m. in. dawanie świadectwa, że rzeczywistości ludzkiej egzystencji nie można uzasadnić bez odniesienia do Stwórcy”. W kontekście przemilczania i negowania prawdy o Bogu żyjącym i działającym w codzienności, Jan Paweł II wzywa: „nie lękajmy się mówić o Bogu i z dumą nosić znaki wiary”. Papież stwierdza, że „kultura Eucharystii rozwija kulturę dialogu” i dodaje „kto nauczy się ‘składać dziękczynienie’ na wzór ukrzyżowanego Chrystusa, może stać się męczennikiem, ale nigdy nie będzie prześladowcą”.
Życie eucharystyczne zakłada także zaangażowanie się w program solidarności dla całej ludzkości. Poprzez uczestnictwo w Eucharystii chrześcijanin coraz bardziej staje się rzecznikiem komunii, pokoju i solidarności we wszystkich okolicznościach życia. Msza Święta jest wielką szkołą pokoju, przygotowującą człowieka wierzącego do zaangażowania się w życie społeczne, kulturalne i polityczne.
Owocne uczestnictwo w Eucharystii w naturalny sposób powinno stawać się bodźcem do czynnego zaangażowania się w budowanie świata bardziej sprawiedliwego i braterskiego. Bardzo wymowne są słowa papieża, odwołujące się do nauczania św. Pawła: „nie wolno sprawować Eucharystii, w której nie promieniuje miłość, potwierdzona konkretnym dzieleniem się z najbiedniejszymi” (zob. 1Kor 11, 17-22.27-34).
W zakończeniu Listu Jan Paweł II kieruje słowa wezwania i zachęty do różnych stanów w Kościele, aby jak najgłębiej i najowocniej przeżywały Eucharystię. Biskupi proszeni są o apostolski zapał w realizowaniu swoich pasterskich zadań. Prezbiterzy mają otwierać się na łaskę Eucharystii, poprzez codzienne jej sprawowanie z pierwotną radością i zapałem oraz przez trwanie na modlitwie przed tabernakulum. Dla diakonów i wszystkich posługujących we Msza św. ma być czasem łaski i ożywiania świadomości otrzymanego daru. Klerycy przygotowujący się do przyjęcia sakramentu święceń mają czynić starania, aby doświadczyć jak dobrze jest uczestniczyć w codziennej Mszy św. i prowadzić długi dialog z „Jezusem Eucharystią”. Osoby konsekrowane i powołane do życia kontemplacyjnego jeszcze głębiej mają doświadczyć przyjaźni z Chrystusem eucharystycznym, który nadaje sens i pełnię ich życia. Wszyscy wierni powinni na nowo odkrywać dar Eucharystii jako światła i mocy dla codziennego życia oraz wykonywania obowiązków zawodowych.

ks. Dariusz Kwiatkowski