TELEFON DO REDAKCJI: 62 766 07 07
Augustyna, Ingi, Jaromira 29 Marca 2024, 14:04
Dziś 19°C
Jutro 13°C
Szukaj w serwisie

Kościół uzdrawiający objawia miłosierdzie Boga - Liturgia

Kościół uzdrawiający objawia miłosierdzie Boga

Zmartwychwstały Chrystus kontynuuje swą misję zbawczą w Kościele. Swoje zbawcze dzieło realizował najpierw przez powołanych przez siebie Apostołów oraz ich następców, którymi są wszyscy biskupi.

Współpracownikami biskupów są prezbiterzy, którzy włączają się w posługiwanie służące zbawieniu i objawiające Boże miłosierdzie. Ten proces zapoczątkował sam Jezus, który posyłając uczniów, aby głosili Ewangelię, dał im władzę wypędzania złych duchów i uzdrawiania z różnych chorób (Mk 3, 15; 6, 7.13; Łk 10, 9.19). Pierwszą misję apostolską tak opisuje św. Marek Ewangelista: „Oni więc wyszli i wzywali do nawrócenia. Wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali” (6, 12-13). Uzdrowienia chorych i wypędzanie złych duchów miało uwiarygodnić głoszoną przez nich dobrą nowinę, że przyszło już królestwo Boże. Dar uzdrawiania uczniowie otrzymali od Jezusa nie dla samych siebie, czy dla ukazywania własnej mocy. Mogli uzdrawiać tylko w imię Jezusa Chrystusa. Oznacza to, że tym, który uzdrawiał był Jezus.
Kościół od początku miał praktykę liturgiczną i duszpasterską, która służyła ludziom chorym. Opisuje ją św. Jakub w swoim liście: „Spotkało kogoś z was nieszczęście? Niech się modli. Jest ktoś radośnie usposobiony? Niech śpiewa hymny. Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana.  A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5, 13-15).
Sobór Trydencki uznał ten tekst jako biblijny fundament ustanowienia i praktyki sakramentu namaszczenia chorych. Zawarte są w nim wszystkie elementy, które składają się na liturgię sakramentu chorych: kapłani jako szafarze, modlitwa pełna wiary, namaszczenie olejem w imię Chrystusa oraz skutki, którymi są zbawienie, podźwignięcie w chorobie i odpuszczenie grzechów. Zwłaszcza skutki działań „starszych Kościoła” pokazują, że w tym sakramencie objawia się miłosierdzie Boże. 
Modlitwa i towarzyszące jej namaszczenie mają dokonać się w „imię Pana” (5, 14). W starożytności powoływać się na kogoś imię oznaczało działać mocą tej osoby (Mk 6, 13; Łk 10, 17; Dz 3, 6.16). Imię wskazywało na osobę i wezwanie imienia było równoznaczne z przywołaniem i uobecnieniem tejże osoby. W stwierdzeniu, aby modlić się w imię Pana, znajduje się źródło skuteczności działań kapłanów Kościoła. Uzdrowienie dokonuje się mocą skutecznej obecności Chrystusa zmartwychwstałego, który przez wezwanie swojego imienia jest obecny i działa zbawczo (Dz 19, 5).
Modlitwa zalecana przez Jakuba ma być modlitwą pełną wiary (5, 15). Skuteczność modlitwy ściśle wiąże się z wiarą. Tym, co skłania chorego do modlitwy, czy też do wezwania do siebie „starszych” Kościoła jest wiara. Chory to człowiek ubogi, który w chorobie doświadcza swojej słabości i bezradności. Jego modlitwa staje się „dowodem”, że pomocy spodziewa się od Boga. Poza tym modlitwa staje się konkretnym czynem wypływającym z wiary nie tylko chorego, ale także z wiary wspólnoty chrześcijańskiej i jej kapłanów. Jest to wiara w spełnienie się słów Chrystusa: „Wszystko o co w modlitwie prosicie, stanie się wam, tylko wierzcie, że otrzymacie” (Mk 11, 24; por. Mk 2, 5; 9, 22.29; Łk 7, 9; 18, 24; Dz 3, 16; 14, 9).
Modlitwa wiary to dobra i skuteczna modlitwa. Tylko taka modlitwa może przynieść określone efekty, czyli zbawienie, uzdrowienie fizyczne, umocnienie w walce ze złym duchem oraz odpuszczenie grzechów. Modlitwa wypływająca z wiary zawsze przynosi określone skutki i zawsze jest skuteczna (J 16, 23-24). Ona sprawia, że człowiek chory odzyskuje zdrowie oraz otrzymuje dar zbawienia. Tak objawia się działanie Boga bogatego w miłosierdzie.

ks. Dariusz Kwiatkowski

Dodaj komentarz

Pozostało znaków: 1000

Komentarze

Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!