Głoszenie słowa Bożego istotą misji Kościoła - liturgia

Liturgia
Głoszenie słowa Bożego istotą misji Kościoła

Podstawowym znakiem w stosunkach międzyludzkich i w stosunkach między Bogiem i człowiekiem jest słowo. Funkcją słowa jest nawiązywanie łączności między mówiącym i słuchającym. Słowo Boże dociera do zgromadzenia wiernych za pośrednictwem systemu dźwięków i kojarzonych z nimi znaczeń, które stanowią słowa ludzkie. Słowo ludzkie jest sacramentum audibile, jest znakiem słowa Bożego.

W słowach Pisma św. odczytywanych w Kościele jest obecny Chrystus. We Mszy Świętej te słowa są duchowym pokarmem, który w wyniku reformy soborowej ma być obficiej podawany wiernym. W każdym zgromadzeniu liturgicznym, będącym aktualizacją Kościoła, dokonuje się dialog zbawczy pomiędzy Bogiem i Jego ludem. Konstytucja liturgiczna mówi: „W liturgii bowiem Bóg przemawia do swego ludu, Chrystus w dalszym ciągu głosi Ewangelię, lud zaś odpowiada Bogu śpiewem i modlitwą”. Stwierdzenie to jest wyrazem fundamentalnego schematu, jaki realizował się w celebracjach liturgicznych tak w kulcie Izraelitów, jak przede wszystkim u chrześcijan. Można określić liturgię jako nieprzerwany dialog Oblubieńca i Oblubienicy. W sposób szczególny ten dialog dokonuje się podczas proklamacji słowa Bożego w liturgii. 
Polecenie dane uczniom przez Chrystusa, aby szli na cały świat i głosili dobrą nowinę wszelkiemu stworzeniu, od początku uczyniło Kościół misyjnym. Soborowy dekret o misyjnej działalności Kościoła Ad gentes divinitus wytyczył doktrynalne i duszpasterskie zasady dotyczące misyjnej działalności Kościoła w świecie. Zasady te były i są obecne w nauczaniu Nauczycielskiego Urzędu Kościoła. Wynika z niego, że Kościół ze swojej natury jest misyjny i wciąż bardzo aktualne są słowa św. Pawła Apostoła: „Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!” (1Kor 9, 16).
Ojciec Święty Benedykt XVI w Adhortacji apostolskiej Verbum Domini wiele miejsca poświęca misyjności Kościoła i wynikającej z niej konieczności głoszenia słowa Bożego. Papież, świadek wiary i mocy słowa Bożego, bardzo mocno podkreśla, że „Nie możemy zatrzymywać dla siebie słów życia wiecznego, które daje nam Jezus Chrystus, gdy Go spotykamy: one są dla wszystkich, dla każdego człowieka” (nr 91). Ze słów Ojca Świętego jasno wynika, że każdy chrześcijanin, który usłyszał słowa dobrej nowiny, nie może ich egoistycznie zachować tylko dla siebie, ale jego naturalnym obowiązkiem staje się przekazywanie ich dalej innym ludziom. W ten sposób każdy ochrzczony włącza się w misyjne dzieło Kościoła.
Misyjna działalność Kościoła ma swój początek w Wieczerniku. To właśnie tam, przed swoim wstąpieniem do nieba, Jezus nakazał uczniom, by nauczali wszystkie narody i udzielali im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego (zob. Mt 28, 19). Do podjęcia misyjnej działalności uzdolnił Apostołów Duch Święty. W darze Ducha Świętego spełniły się wszystkie obietnice Chrystusa o Pocieszycielu, który posłany przez Ojca, wszystkiego ich nauczy i będzie mocą w dawaniu świadectwa o Zmartwychwstałym (zob. J 14, 25-26; 15, 26-27). Benedykt XVI, odwołując się do Dziejów Apostolskich, przypomina, że takie było doświadczenie pierwszej wspólnoty chrześcijańskiej, która szerzyła Słowo przez przepowiadanie i świadectwo.
Głoszenie słowa Bożego na innych kontynentach sprawia, że Kościół, dociera do wielu różnych kultur i religii oraz do ludzi, którzy jeszcze nigdy nie słyszeli o Bogu. W tym kontekście na pierwszym miejscu należy postawić troskę o drugiego człowieka. W głoszeniu dobrej nowiny dokonuje się nieustanna weryfikacja jedności przykazania miłości Boga i bliźniego. 

ks. Dariusz Kwiatkowski