Być jak Hostia

Od 1997 roku, 2 lutego obchodzony jest w Kościele katolickim jako Dzień Życia Konsekrowanego. Każdego roku, ten dzień skłania mnie do modlitwy, refleksji, a szczególnie do wdzięczności Jezusowi za dar i łaskę powołania 

Pamiętam dobrze ten dzień, kiedy miłujące Jezusowe spojrzenie dotknęło mojego serca i przynagliło do pójścia za Nim drogą rad ewangelicznych. Najpiękniejszym i najważniejszym dniem w historii mojego powołania był dzień wieczystej profesji w rodzinnej parafii, gdzie wobec Kościoła wypowiedziałam moje fiat. Wierzę, że wszyscy, którzy wtedy byli świadkami mojego ślubowania, błagali Boga ze mną, aby „przyjął tę pokorną i całkowitą ofiarę i dał mi łaskę wierności i wytrwania aż do śmierci”. Od tamtego dnia minęło wiele lat, a ja czuję się szczęśliwa, spełniona i nieustannie obdarowywana Jezusową łaską, mocą i miłością. W Roku Wiary chcę podziękować Jezusowi, „który mi w wierze przewodził i ją wydoskonalał”, za Przewodników na drodze powołania, od moich ukochanych Rodziców, przez Kapłanów, do Sióstr. Wiara pozwalała mi Go rozpoznawać nawet w ciemnościach i iść tam, gdzie posyłał. Benedykt XVI w Porta Fidei napisał: „Umocnieni wiarą, patrzmy z nadzieją na nasze zaangażowanie w świecie, oczekując nowego nieba i nowej ziemi, w których zamieszka sprawiedliwość”. Jezus idzie przez wieki z tym miłującym spojrzeniem i słowem „pójdź za Mną”. Każda historia powołania jest piękna, jedyna i niepowtarzalna; pełna nadziei dla dzisiejszego świata i człowieka.

Z nadzieją i wdzięcznością zwracam się do tych, którzy dzisiaj czują na sobie Jezusowe spojrzenie i wezwanie „pójdź za Mną”. Nie bój się. Jezus potrzebuje twojego serca, aby kochać tych, którzy są niekochani, On potrzebuje twoich dłoni, aby pomagać słabym, potrzebującym i bezbronnym. On potrzebuje twojego wysiłku i trudu, aby zbawiać. Zapewniam, że warto żyć i oddawać życie dla tej MIŁOŚCI, której na imię JEZUS. Naprawdę warto!

s. M. Gertruda Wojtowicz CSFN