Radość w życiu chrześcijanina

Radość w życiu chrześcijanina

Czy współczesny chrześcijanin potrafi się radować? Kiedy w 258 roku umierał palony na kracie diakon Wawrzyniec, konał z uśmiechem na twarzy. Czemu więc tak trudno znaleźć uśmiech na ustach wśród polskich katolików? Jak skutecznie ewangelizować?

Wawrzyniec dzięki relacji z Panem wytrwał do końca z uśmiechem na twarzy. W jego przypadku ogień Bożej miłości okazał się większy niż sam żywioł. Nie chodzi tu o pustą, fałszywą radość tego świata, ale radość, której źródłem jest Pan Jezus.

Radość chrześcijańska to też nie banalna wesołkowatość, ale taka radość, która towarzyszyła Maryi w jej Magnificat: „raduje się duch mój w Bogu Zbawcy moim”. Prawdziwa radość jest owocem Ducha Świętego, nie należy jej mylić z zaspokajaniem doczesnych przyjemności, one w konsekwencji prowadzą do duchowej pustki. Radości tego świata, w pewnym momencie skończą się. My natomiast jesteśmy powołani do wiecznej radości. Kiedy sobie to uświadomimy, wtedy ta radość będzie w pewnym sensie towarzyszyła nam już teraz. Kto się raduje bez Chrystusa, nigdy nie będzie się radował na serio. Kto popada w smutek odrzucając Chrystusa, łatwo może popaść w depresję. Pan Jezus mówi: „Błogosławieni wy, którzy teraz płaczecie, albowiem śmiać się będziecie”. Nawet najcięższy krzyż powinien być powodem do radości, bo jest zwiastunem poranka wielkanocnego. Radość chrześcijanina wynika z jego obecności w Kościele, żywej relacji z Jezusem Chrystusem, bo jak mówił św. Augustyn: „Niespokojne jest serce człowieka, dopóki nie spocznie w Bogu”.

Właśnie ten „spoczynek w Bogu” jest początkiem radości w życiu chrześcijanina. Ktoś, kto stoi z boku, kto nie należy do Kościoła może postrzegać nas, katolików jako osoby gburowate czy posępne. Jest to pogląd krzywdzący. Sam Pan Jezus w Ewangelii wg św. Jana zaznacza, że zależy mu na szczęściu człowieka, chce aby jego radość była pełna, ale żeby tak było człowiek musi wypełniać wolę Bożą. Wówczas dopiero będzie wolny i prawdziwie radosny. O samym Panu Bogu możemy powiedzieć, że ma poczucie humoru, powołał przecież do świętości tak wielu radosnych ludzi. Św. Jan XXIII, oprócz tego, że można go nazwać największym czcicielem św. Józefa w historii papiestwa, był wielkim apostołem radości, pokazał, że będąc papieżem można czasem zejść z piedestału i mieć dystans do samego siebie. Pogoda ducha papieża Jana udzielała się również bliźnim. Podczas odwiedzin w szpitalu Ducha Świętego, roztargniona siostra przełożona przedstawiła się słowami: „Jestem przełożoną Ducha Świętego”, na co papież odparł: „Ma siostra szczęście, ja jestem tylko papieżem”. Ks. Bosko powtarzał swoim chłopcom, że „smutny święty to żaden święty”. Taka jest właśnie konsekwencja wsłuchania się w głos Boga. Kiedy spełniam Jego wolę zawsze będzie mi towarzyszyć radość i pokój serca.

Niecały rok temu we wrześniu Chrystus uśmiechnął się do swego Kościoła po raz kolejny, poprzez beatyfikację papieża Jana Pawła I. Nie jest to postać dobrze znana w Polsce, ale myślę, że warto go poznać. Nazwano go „papieżem uśmiechu”, ale przecież za sam uśmiech nie został wyniesiony na ołtarze. W ciągu swojego życia napotykał wiele przeciwności, które przyjmował zawsze jako wolę Bożą. W czasie beatyfikacji papież Franciszek mówił: „papież Luciani uśmiechem potrafił przekazywać dobroć Pana. Piękny jest Kościół o obliczu radosnym, obliczu uśmiechniętym, który nigdy nie zamyka drzwi, który nie narzeka i nie żywi urazy. Módlmy się o to do naszego ojca i brata, prośmy, aby nam wyjednał „uśmiech duszy”.

Kto wie, czy od naszego uśmiechu nie zależy nawrócenie bliźniego? Musimy pamiętać, że kiedy my będziemy mieli w sobie tę Bożą radość, wówczas będzie się ona udzielała innym. Jest to jedna z form ewangelizacji, która nas nic nie kosztuje, a może wielu pociągnąć do Chrystusa. Czasami wystarczy sam uśmiech. Św. Urszula Ledóchowska mawiała, że uśmiech jest aureolą Bożej miłości i najskuteczniejszym  apostolstwem. Uśmiech, jak słusznie zauważa  św. Urszula, nie jest w stanie zmącić żaden smutek czy niepowodzenie, a na dodatek jest skutecznym lekarstwem na chorobę duszy. Nie bez przyczyny apostoł Paweł w Liście do Filipian powtarza dwukrotnie, aby radować się zawsze. Mówi się, że kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat, a przecież posiadamy godność dziecka Bożego. Chrześcijanin radosny nie jest egocentrykiem. Kiedy w naszym życiu Jezusa postawimy na pierwszym miejscu, wówczas Boża radość wypełni nasze dusze jak „rzeka”. W tym kierowaniu uwagi na Chrystusie może nas wspierać św. Józef, który zawsze wskazuje na  Pana. Czcimy go jako „Pociechę nieszczęśliwych”, on pokazuje wszystkim, że prawdziwe szczęście i pocieszenie znajdziemy tylko w Bogu. Okres letni to czas, w którym wierni z całej Polski wyruszają na Jasną Górę. Doświadczenie pielgrzymki szczególnie ukazuje radosne oblicze Kościoła. Idziemy przecież do tej, która jest „przyczyną naszej radości”.

Tekst Mikołaj Baranow