Nauczanie papieskie
Poszanowanie mniejszości warunkiem pokoju
Temat mniejszości został zauważony w Orędziu na Światowy Dzień Pokoju w roku 1989. We wszystkich społecznościach są jakieś mniejszości, grupy o odrębności narodowej, kulturowej lub religijnej. Ich powstanie związane jest z historią nieraz bardzo odległą wynikającą ze zmian geopolitycznych, a czasami wiąże się z historią bardzo nam bliską. Sytuacja mniejszości w różnych społecznościach czy państwach jest bardzo różna. Są takie społeczności, w których mniejszości cieszą się poszanowaniem i określonymi prawami, które nie zakłócają ogólnego porządku i pozwalają na zachowanie spokoju społecznego. Są jednak takie przypadki, w których społeczność nie toleruje mniejszości, utrudniając, a nawet zakazując okazywanie odrębności narodowej, kulturowej czy religijnej. Takie sytuacje mogą prowadzić do różnego typu buntu i agresji, a czasami nawet do przejawów terroryzmu. Poszanowanie mniejszości stanowi zatem niezwykle ważny warunek pokoju.
Gdy mówimy o państwie praworządnym, to jednym z jego celów jest uznanie jednakowej godności wszystkich obywateli oraz ich równości wobec prawa. W tych państwach, gdzie pojawiają się grupy mniejszościowe wymagany jest także ten wysiłek, aby stworzyć odpowiedni system praw i obowiązków ułatwiający dobre współżycie mniejszości z całą społecznością. Może jednak zaistnieć sytuacja, w której mimo ochrony prawnej, mniejszości są dyskryminowane i izolowane. Wtedy państwo powinno interweniować, by chronić i popierać prawa grup mniejszościowych.
Podstawowym prawem mniejszości jest prawo do istnienia czyli do życia. W skrajnych sytuacjach negowania tego prawa dochodzi do jawnego lub pośredniego ludobójstwa. W subtelniejszy sposób łamie się to prawo przez pozbawianie ziemi, zwłaszcza ludów tubylczych i autochtonicznych. Ludy te opierając egzystencję na zamieszkiwanej i uprawianej ziemi, pozbawione jej tracą swą tożsamość i sens istnienia jako określony lud, co kulturowo i etnicznie prowadzi do jego unicestwienia.
Z prawem do istnienia mniejszości jako takiej wiąże się prawo do zachowania i rozwoju własnej kultury. Tutaj ważne jest, aby mniejszości miały prawo do posługiwania się własnym językiem, mając także prawo do własnych nazw geograficznych. Są niestety przypadki, że tych praw nie ma i stosuje się nawet przymus, aby zmieniać nazwiska obcobrzmiące. Z prawem do własnej kultury wymagane jest też poszanowanie twórczości artystycznej i literackiej z całkowitą wolnością do obchodów własnych świąt i uroczystości. Ta możliwość rozwoju kultury grup mniejszościowych nie stanowi zagrożenia tylko może być wielkim ubogaceniem dla całej społeczności. Otwiera się tutaj jednocześnie okazja do dialogu kulturowego, w którym należy też pozostawić mniejszościom możliwość kontaktu z innymi grupami o tym samym dziedzictwie kulturowym i historycznym, a żyjącymi na terytorium innych państw.
Mówiąc o prawach grup mniejszościowych nie można zapomnieć o tym, że grupy te mają też swoje obowiązki wobec społeczności i wobec państwa, w którym żyją. Poszanowanie mniejszości nie może prowadzić do jej uprzywilejowania. Należący do grup mniejszościowych są takimi samymi obywatelami jak inni i mają te same obowiązki, z których powinni się wywiązywać. Grupy mniejszościowe nie mogą tylko przyjmować postawy roszczeniowej.
Dla pokojowego współżycia potrzebny jest wzajemny szacunek, opierający się na poszanowaniu drugiego człowieka jako osoby ludzkiej, bez względu na to, jaki ma kolor skóry, do jakiego narodu należy, jakim mówi językiem, jakie ma poglądy i jaką wyznaje religię.
ks. Paweł Guździoł
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!