Pielgrzymkowe nauczanie Jana Pawła II. Druga pielgrzymka do Polski

KATOLICKA NAUKA SPOŁECZNA

Pielgrzymkowe nauczanie Jana Pawła II

Druga pielgrzymka do Polski

„Pax vobis! Pokój Tobie, Polsko! Ojczyzno moja! Pokój Tobie!” To wołanie z przemówienia powitalnego niosło się przez całą Polskę tam, gdzie Papież dotarł i tam, gdzie mu nie pozwolono dotrzeć. Myślę, że z perspektywy lat należy jeszcze bardziej podkreślić wartość tego pokoju, który nie jest niesiony na karabinach i czołgach, ale wynika z miłości i otwartości na drugiego człowieka, bez względu na to kim jest i jakie głosi poglądy. Pomocą we właściwym zrozumieniu takiej miłości są jej świadkowie. Obecny rok został ogłoszony w Polsce Rokiem Kolbiańskim, poświęconym Świętemu Maksymilianowi Kolbe. Wracając więc do drugiej pielgrzymki Ojca Świętego do Polski, należy przypomnieć, że na jej trasie był też Niepokalanów. Tam Jan Paweł II odprawił Mszę św. ku czci już Świętego Maksymiliana Kolbe, gdyż kilka miesięcy wcześniej (10 października 1982 r.) wyniósł go na ołtarze Kościoła powszechnego. Nawiązując do tej uroczystości Papież podkreślił jej niezwykłość i rzesze pielgrzymów przybyłych z całego świata. Postawa św. Maksymiliana w dzisiejszym świecie nastawionym na konsumpcjonizm jest dla wielu trudna do zrozumienia, ale z tej postawy widać w sposób jasny i przejrzysty, centralną prawdę Ewangelii, prawdę o potędze miłości.

Oddać życie za drugiego to znaczy naśladować Chrystusa, tak do końca, we wszystkim. Wielki cud i świadectwo miłości, które dokonały się tam, gdzie chciano zanegować człowieczeństwo. „Dzieje się to w obozie śmierci – w miejscu, w którym poniosło śmierć ponad cztery miliony ludzi z różnych narodów, języków, religii i ras. Kolbe również poniósł śmierć: dobito go śmiercionośnym zastrzykiem. Jednak w tej śmierci objawiło się zarazem duchowe zwycięstwo nad śmiercią, podobne do tego, jakie miało miejsce na Kalwarii. A więc: nie poniósł śmierć, ale oddał życie – za brata. W tym jest moralne zwycięstwo nad śmiercią. Oddać życie za brata – to znaczy stać się poniekąd szafarzem własnej śmierci”. Święty Maksymilian jest przykładem miłości, której świat musi się ciągle na nowo uczyć. Tej miłości też potrzebuje, ale nie zawsze umie ją przyjąć i zaakceptować.
Pozostając wiernym naszej rubryce poświęconej katolickiej nauce społecznej, należy jeszcze przypomnieć przemówienie Ojca Świętego wygłoszone w Katowicach przed cudownym obrazem Maryi Piekarskiej. Tam wspomniał Papież NSZZ „Solidarność” i całą homilię poświęcił wartości pracy ludzkiej, sprawiedliwości i miłości społecznej. Bardzo często nawiązywał do encykliki Laborem exercens i zwrócił uwagę na wzajemną zależność miłości i sprawiedliwości. „Miłość jest większa od sprawiedliwości. I miłość społeczna jest większa od sprawiedliwości społecznej. Jeżeli prawdą jest, że sprawiedliwość musi przygotować grunt dla miłości – to jeszcze większą prawdą jest, że tylko miłość może zabezpieczać pełnię sprawiedliwości”.

Pierwszym wymiarem miłości społecznej jest człowiek, drugim wymiarem jest rodzina, a następnie Ojczyzna. Papież jako głosiciel Ewangelii sprawiedliwości i miłości społecznej wzywa nas, abyśmy otworzyli się na wszystkich ludzi i na wszystkie ludy dążąc do rzetelnego i głębokiego ukształtowania miłości społecznej w podstawowych kręgach, w pojedynczym człowieku, w rodzinie i w Ojczyźnie. Tylko wtedy jej zasięg będzie bardzo szeroki. Natomiast świadkowie miłości, tacy jak Święty Maksymilian Kolbe, stają się dla nas przykładem, że miłości, jeśli jest szczera i prawdziwa, nie można ograniczyć. Można pozostać wiernym miłości nawet w warunkach ekstremalnych, nawet wtedy, gdy inni niszczą ludzką godność, ponieważ miłości zakorzenionej w Jezusie Odkupicielu nic i nikt nie może pokonać. „Miłość nigdy nie ustaje” (Kor 13, 8).

ks. Paweł Guździoł