Nauczanie papieskie
Dialog na rzecz pokoju
Każdy cywilizowany człowiek pragnie pokoju. Wszystkie rządy zapewniają swoje narody o dążeniu do pokoju. Partie polityczne umieszczają tę kwestię w swoich programach. Powstało wiele organizacji międzynarodowych, by szerzyć i zabezpieczać pokój. Mimo tych wszystkich działań wciąż słychać o konfliktach zbrojnych, a także o ciągłym zagrożeniu wojną nuklearną. Ostatnie wiadomości o programie nuklearnym Iranu nagłaśniane przez Izrael rodzą wiele niepokoju. Jako środki przeciwdziałające proponuje się blokadę gospodarczą albo nawet interwencję zbrojną. Nikt nie wspomina o dialogu. Stwierdza się, że wszystkie możliwości dialogu zostały wyczerpane. Czy jest tak na pewno? Może nie zawsze rozumie się, na czym powinien polegać prawdziwy dialog. Każdemu z nas może się zdarzyć, że nie potrafimy rozmawiać, prowadzić dialogu z drugą osobą. Zazwyczaj problem widzimy w drugiej stronie, która nie potrafi nas zrozumieć albo nie chce myśleć tak jak my. Największym problemem w dialogu jest to, że każda strona chce przekonać drugą do własnych racji. Chciałbym przybliżyć kilka myśli Jana Pawła II
zawartych w Orędziu na Światowy Dzień Pokoju w 1983 roku, które dotyczyło tematu dialogu. Dialog na rzecz pokoju nie jest utopią i jest możliwy, w trudnych sytuacjach jest wręcz konieczny.
Cechy prawdziwego dialogu odnoszą się najpierw do dialogu między osobami, następnie można je także odnieść do dialogu między grupami społecznymi, siłami politycznymi i państwami w obrębie wspólnoty międzynarodowej. Dialog powinien odbywać się między szerokimi zbiorowościami ludzkimi, które różnią się i ścierają na płaszczyźnie etnicznej, kulturowej, ideologicznej i religijnej.
Dialog to wspólne poszukiwanie, możliwość porozumiewania się między sobą istot ludzkich, wynikająca najpierw z daru mowy i później z innych dostępnych narzędzi komunikacji. W tym wspólnym poszukiwaniu celem jest znalezienie tego „co prawdziwe, dobre i sprawiedliwe dla każdego człowieka, dla każdej grupy i każdej społeczności, zarówno dla tej jej części, do której się przynależy, jak i tej, która jawi się jako przeciwnik”. Dlatego ważnym wymogiem prawdziwego dialogu jest otwartość i gotowość przyjęcia. Ważne jest „ażeby każda ze stron przedstawiła własne stanowisko, ale także, by wysłuchała opisu sytuacji przedstawionego przez drugą stronę, by szczerze go przyjęła, wczuwając się w realne problemy drugiej strony, w jej prawa, poczucie doznanych niesprawiedliwości, proponowane przez nią rozumne rozwiązania”. Jeśli chcę się dążyć do pokoju, to potrzebna jest próba zrozumienia drugiej strony, a przynajmniej zaznajomienie się z sytuacją i warunkami, w jakich żyje. Prowadząc dialog należy założyć, że „każdy uzna różnice i swoisty charakter drugiego; dobrze pozna to, co dzieli go od drugiego i przyjmie to wraz z ryzykiem ewentualnych napięć”. Nie chodzi jednak w tym wszystkim o jakieś chwiejne kompromisy, gdyż dążenie do tego, co jest prawdziwe i sprawiedliwe jest podstawowym celem. Zwłaszcza wtedy, gdy pojawiają się jakieś napięcia i konflikty jeszcze bardziej należy poszukiwać tego, co jest wspólne. W tym sensie właśnie należy widzieć drugiego człowieka jako bliźniego.
Prawdziwy dialog to poszukiwanie dobra przy pomocy środków pokojowych, trzeba wykorzystać wszystkie możliwe formy negocjacji, mediacji i arbitrażu. Uznanie niezbywalnej godności ludzkiej i szacunek dla życia ludzkiego jest fundamentem tego dialogu. Na koniec jeszcze raz należy podkreślić, że dialog na rzecz pokoju jest możliwy i wciąż należy do niego dążyć i nie zniechęcać się.
ks. Paweł Guździoł
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!