Budowanie pokoju jednoczy wierzących

Jubileuszowe, bo XXV Orędzie na Światowy Dzień Pokoju na rok 1992, było skierowane przede wszystkim do wierzących, stąd też tytuł: „Wierzący zjednoczeni w budowaniu pokoju”. Pamiętamy jak papież zawsze zwracał się do wszystkich ludzi dobrej woli, którym na sercu leży sprawa pokoju. W tym jubileuszowym orędziu nie chce dokonywać żadnych podsumowań ani analiz czy ocen, tylko ponownie podkreślić jak wielkim dobrem jest pokój. Należą się wyrazy uznania dla papieża Pawła VI, który rozpoczął wspaniałą tradycję Światowego Dnia Pokoju wraz z corocznym Orędziem. Sprawa pokoju pozostaje wciąż zadaniem dla wszystkich, którzy potrafią docenić jego wartość i cenna jest każda refleksja etyczno-religijna, w której ludzie wierzący stają w pierwszym rzędzie i do nich tym bardziej należy obowiązek ciągłych wysiłków i działań na rzecz pokoju.

Mówiąc o wierzących, Ojciec Święty nie ma na uwadze tylko katolików czy chrześcijan, ale myśli o wszystkich wierzących w Boga. Przywołuje tutaj dwie wielkie religie jak judaizm i islam, „dla braci Żydów słowo shalom wyraża życzenie i błogosławiony stan harmonii człowieka z sobą samym, przyrodą i Bogiem; zaś dla wiernych muzułmanów słowo salam jest tak ważne, że stanowi jedno ze wspaniałych imion Boskich”. Dążenie do pokoju jest głęboko zapisane w naturze ludzkiej, stąd też odzwierciedla się w różnych religiach. Wyrazem tego jest pragnienie ładu i spokoju oraz postawa gotowości służenia bliźniemu, poprzez współpracę i współdziałanie oparte na wzajemnym szacunku. „Można powiedzieć, że życie religijne, jeśli jest autentyczne, musi wydawać owoce pokoju i braterstwa, ponieważ religia z samej swej natury prowadzi do coraz ściślejszej więzi z Bogiem i sprzyja kształtowaniu się coraz bardziej solidarnych relacji między ludźmi”. Każdy kto wierzy w Boga pragnie pokoju, a to na ile angażuje się w dzieło wprowadzania pokoju jest świadectwem jego wiary.

Sprawa pokoju może być czynnikiem jednoczącym chrześcijan i wyznawców innych religii.  Przykładem tego jest spotkanie w Asyżu przedstawicieli różnych wyznań chrześcijańskich i wielkich religii. Pokój ma wymiar uniwersalny i wspólna modlitwa w tej intencji jest tego doskonałym przykładem i wielką szansą. Wszystkie ludzkie działania są bardzo ważne, ale nie można pominąć roli modlitwy, która jest duchowym wsparciem, wewnętrzną siłą w każdym działaniu. „Modlitwa jest węzłem, który jednoczy nas najskuteczniej: dzięki niej wierzący spotykają się tam, gdzie nierówności, niezrozumienie, urazy i wrogość przestają istnieć, to znaczy w obliczu Boga, Pana i Ojca wszystkich. Modlitwa, będąc autentycznym wyrazem prawidłowej relacji z Bogiem i bliźnimi, już przez to jest pozytywnym wkładem w budowanie pokoju”. Nie chodzi o to jak kto się modli, tylko ważne, że się modli.

Pokojowe współżycie różnych społeczności i narodów jest możliwe jeśli jest zachowana i szanowana wolność religijna. Odpowiedzialność w tym względzie spoczywa na rządzących państwami i na przedstawicielach różnych wspólnot międzynarodowych. Także przywódcy religijni  i sami wyznawcy innych religii muszą wykazać szacunek i zrozumienie dla tych, którzy wierzą inaczej. Należy wystrzegać się wszelkich form fundamentalizmu religijnego, jak też instrumentalnego traktowania religii. Brak pokoju może wynikać z konfliktów religijnych, czy wyznaniowych, czego mamy przykłady w historii i dzisiaj. Pokój jednak postawiony jako cel, do którego się dąży może stanowić mocny czynnik dla jednoczenia się różnych religii. Ludzie wierzący, choć przeżywający swoją wiarę w różnych wyznaniach czy religiach mogą wspólnie budować pokój na ziemi.

ks. Paweł Guździoł