Bezpośrednie wymogi do przyjęcia święceń (3)

Bezpośrednie wymogi do przyjęcia święceń (3)

„Wymogi bezpośrednie” do przyjęcia święceń to te weryfikowane bezpośrednio przed przyjęciem święceń, czyli: 1) przyjęcie bierzmowania – kan.1033; 2) przyjęcie posług – kan. 1035; 3) tzw. kandydatury – kan. 1034; 4) oświadczenie kandydata o woli przyjęcia święceń, pełnej świadomości obowiązków wynikających ze święceń, przyrzeczenie dozgonnej służby Kościołowi – kan. 1036; 5) publiczne zobowiązanie do zachowywania celibatu, które jest dołączane w formie pisemnej do wyżej wspomnianego oświadczenia, a jest publicznie wyrażone podczas święceń diakonatu, a następnie potwierdzane podczas święceń prezbiteratu – kan. 1037; oraz 6) minimum 5-dniowe rekolekcje – kan. 1039. Wymogom bezpośrednim podlega kandydat do święceń, a nie kandydat do seminarium, czyli kleryk V. roku, gdy chodzi o kandydata do diakonatu oraz diakon VI. roku, gdy chodzi o kandydata do prezbiteratu.

Może zdziwić fakt, że pierwszym wymogiem bezpośrednim do przyjęcia święceń jest bierzmowanie. Otóż przyjęcie chrztu świętego jest wymagane do ważności święceń, tak jak do ważnego przyjęcia jakiegokolwiek innego sakramentu. Natomiast przyjęcie bierzmowania jest warunkiem do godziwego przyjęcia diakonatu czy prezbiteratu. Przyjęte święceń bez tego sakramentu byłoby ważne, ale niegodziwe, gdyż sakrament Ducha Świętego jest udzieleniem darów mądrości, rozumu, męstwa, bojaźni Bożej i wielu innych i trudno wyobrazić sobie wikariusza, czy proboszcza pozbawionego darów Ducha Świętego.

Drugi bezpośredni wymóg do przyjęcia święceń to przyjęcie i wykonywanie posług. Aktualnie, tj. od 1972 roku – od posoborowej reformy posług dokonanej przez papieża Pawła VI – obowiązują tylko dwie posługi: lektorat i akolitat. Lektorat upoważnia do proklamowania słowa Bożego, czyli odpowiedzialnego czytania czy śpiewania tekstów biblijnych podczas celebracji liturgicznych. Posługę lektoratu otrzymują klerycy zasadniczo pod koniec III. roku seminarium. Natomiast akolitat otrzymują klerycy pod koniec IV. roku seminarium i wiąże się on z posługą ołtarza, czyli przygotowaniem darów, a ponadto akolita może udzielać wiernym Komunii Świętej, jeśli jest taka potrzeba. Obydwie posługi są udzielane przez biskupa w formie liturgicznej podczas celebracji Eucharystii. Należy zwrócić uwagę, że nie każdy zatem ministrant może czytać czytania mszalne, czy przynosić kielich na ołtarz i rozkładać korporał, ale tylko ci, którzy otrzymali od biskupa posługi lektora, czy akolity. Kiedy te posługi otrzymują ministranci, a nie klerycy, to zakres ich kompetencji jest inny. 

Liturgiczny obrzęd włączenia kleryków do grona bezpośrednich kandydatów diakonatu i kapłaństwa jest w skrócie nazywany „kandydaturą” i stanowi kolejny bezpośredni wymóg do święceń. Powyższy obrzęd dotyczy klerków V. roku seminarium i jest bezpośrednią próbą zdatności do święceń.

Przed przyjęciem diakonatu i prezbiteratu, kandydat do święceń musi napisać własnoręcznie oświadczenie, w którym wprost wyrazi wolną wolę przyjęcia święceń, zwróci się do biskupa diecezjalnego z prośbą o udzielenie święceń i wyrazi wolę dozgonnej służby Kościołowi. Natomiast podczas święceń diakonatu kandydat zobowiązuje się publicznie do zachowywania celibatu. To publiczne zobowiązanie jest odnawiane podczas święceń prezbiteratu. 

Ostatnim bezpośrednim wymogiem do przyjęcia święceń jest odbycie minimum 5-dniowych rekolekcji zamkniętych pod kierunkiem ojca duchownego seminarium albo innego prezbitera wyznaczonego prze rektora seminarium. Rekolekcje mogą być oczywiście dłuższe i tak zazwyczaj bywa, że trwają ok. jednego tygodnia i mają charakter zamknięty, czyli ścisły. Podczas rekolekcji są poruszane m.in. najważniejsze kwestie posługi kapłańskiej. 

ks. Zbigniew Cieślak