W służbie Kościołowi

Pierwsi nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej zostali ustanowieni w 2002 roku, kiedy nasza diecezja obchodziła 10. rocznicę istnienia. Był to swoisty dar dla diecezji na jubileusz. W tym roku przeżywamy 20. rocznicę i grono nadzwyczajnych szafarzy powiększyło się o kolejnych 28 i liczy już 150 posługujących. 

Obecnie w Kościele przeżywamy rok, którego hasło brzmi „Kościół naszym domem”. Każdy z nas zapewne wprowadza je w życie na różne sposoby. Nasuwa mi się myśl, że tych 28 mężczyzn z terenu naszej diecezji zostając nadzwyczajnymi szafarzami Komunii Świętej właśnie w ten sposób chce to zawołanie wprowadzić w swoje życie. Owszem, większość z nich została wybrana przez swojego księdza proboszcza, ale zapewne każdy z nich musiał samodzielnie podjąć to wezwanie. Być szafarzem tak ważnego sakramentu to przecież wielka odpowiedzialność i wyróżnienie. 

Jeden z panów zapytany, dlaczego zdecydował się zostać nadzwyczajnym szafarzem odpowiedział, że będąc człowiekiem głęboko wierzącym uznał to za swoiste zaproszenie Pana Boga i jednocześnie wielką łaskę służenia Jemu, a także wspólnocie parafialnej. Inny zaś wyznał, że zastanawiał się bardzo długo nad podjęciem decyzji. Sam wielokrotnie doznał łaski Bożej, dlatego nadszedł czas, by teraz zrobić coś dla Boga, coś prostego i jednocześnie wzniosłego. Jeszcze inny zauważył, że w ten sposób będzie bliżej Chrystusa wcielonego. To dało i daje mu wielką radość, bo choć trochę będzie mógł się przysłużyć Kościołowi poprzez tę zaszczytną służbę.

Ustanowieni 22 marca nadzwyczajni szafarze musieli najpierw odbyć kilkumiesięczny kurs, za który odpowiedzialny był ks. prałat Dariusz Kwiatkowski, przewodniczący Wydziału Liturgiki i Dyscypliny Sakramentów Kurii Diecezjalnej. Podczas spotkań kandydaci wysłuchali wykładów z zakresu liturgiki, teologii pastoralnej i teologii. Oprócz zajęć teoretycznych były także zajęcia praktyczne, w jaki sposób udzielać Komunii Świętej w kościele oraz jak zanosić ją chorym do domów.

Podczas uroczystego ustanowienia nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej Mszy św. przewodniczył ks. bp Stanisław Napierała, któremu na samym początku zostali przedstawieni kandydaci. Wzywani przez księdza Kwiatkowskiego stawali przed ołtarzem odpowiadając: „Jestem”, po czym składali pokłon Pasterzowi diecezji. W homilii Ksiądz Biskup położył nacisk właśnie na słowo wypowiedziane przez kandydatów, na „Jestem”, które sięga istoty samego Boga, oznacza gotowość do tego, żeby pogłębiać swoją wiarę, stawać się komunią z Nim. Stawać się wspólnotą komunijną. Ordynariusz zauważył: „Jestem –  to znaczy cały jestem do dyspozycji, do posługi, do której mnie Kościół zaprasza”. Ksiądz Biskup zaznaczył, że obecnie Kościół potrzebuje pomocników i coraz więcej ludzi przystępuje do Komunii Świętej. Zwracając się do zgromadzonych kandydatów powiedział, że wypowiedziane dziś przez nich „Jestem” zapewne było dobrze przemyślane, omówione z najbliższymi i na pewno przemodlone.  - To słowo „Jestem” jednocześnie zobowiązuje Was drodzy kandydaci do pracy nad sobą, do pogłębiania swojej wiary, bo mocą wiary będziecie dawać Chrystusa pod postacią Chleba innym. W Wieczerniku Jezus Chrystus wziął Chleb w swoje ręce i powiedział: „Bierzcie i jedzcie”. Od dziś wy, będziecie brać Chleb Eucharystyczny w swoje ręce – podkreślił Biskup. 

Grupa nowo ustanowionych jest najliczniejszą z grup dotychczas ustanowionych nadzwyczajnych szafarzy i jak powiedział Marian Rybicki, jako przedstawiciel tej grupy, świadczy to o coraz większym zrozumieniu i zapotrzebowaniu na pełnienie tej posługi w parafiach. Pan Marian w imieniu wszystkich podziękował Księdzu Biskupowi za włączenie ich do grona szafarzy oraz ks. Kwiatkowskiemu za przygotowanie do jej pełnienia. Zauważył także, że każdy z szafarzy „nie jest godzien” dotykać swoimi rękami Ciała Jezusa. Jednak świadomość wybrania przez Boga daje siły, by iść do parafian z Najświętszym Sakramentem. A po Mszy św.
nowo ustanowieni szafarze wspólnie z Księdzem Biskupem i kapłanami odczytali Akt oddania się Matce Kościoła powierzając wszystkie sprawy Kościoła, jego misję i służbę.

Tekst i foto Arleta Wencwel