Uroczystość św. Alojzego Orione

Uroczystość św. Alojzego Orione

Centrum Księdza Orione to placówka prowadzona przez orionistów. Placówka w Kaliszu jest jednym z domów Prowincji polskiej Zgromadzenia Zakonnego Małe Dzieło Boskiej Opatrzności.

16 maja mija 17. rocznica kanonizacji ks. Alojzego Orione, jest więc okazja przypomnieć to wydarzenie. 16 maja 2004 roku ściągnęły na Plac św. Piotra w Rzymie ogromne tłumy ludzi, na okoliczność kanonizacji sześciorga nowych świętych, wśród których Jan Paweł II postanowił wynieść do godności ołtarzy również ks. Alojzego Orione, urodzonego w Piemoncie (Włochy) 1872 roku i zmarłego w Sanremo w 1940 roku, założyciela Rodziny Oriońskiej, w tym Księży Orionistów i Sióstr Orionistek.
Papież w swojej homilii zaliczył tego „stratega miłości” do mężów, „którzy dla imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa poświęcili swe życie” (Dz 15, 26). Faktycznie, całe życie i posługa apostolska Alojzego Orione, całkowicie oddanego sprawie Chrystusa i Jego Królestwa, były naznaczone cierpieniem fizycznym i moralnym, zmęczeniem, trudnościami, nieporozumieniami i wszelkiego rodzaju przeszkodami. Pomimo tego, jego największym szczęściem było służenie ludziom, gdyż jak to on sam mawiał, „w najmniejszym z ludzi lśni obraz Boga” i tego obrazu Boga dopatrywał się w każdym, nawet w najbardziej cierpiącym, odrzuconym i niechcianym.
Jego fantazja otwierania wciąż nowych dzieł miłosierdzia, które dawały schronienie i poczucie bezpieczeństwa potrzebującym, przekraczała stopniowo coraz to nowe granice. Chciał służyć wszystkim potrzebującym, stając się w ten sposób przedłużeniem rąk Bożej Opatrzności, tak aby każdy mógł doświadczyć matczynej troski Kościoła. Dlatego trudził się na wszelkie możliwe sposoby, aby każdemu ulżyć w jego cierpieniach. Mówił, że „Chrystusa, Kościół i dusze kocha się i służy im na krzyżu i ukrzyżowani wraz z Nim, albo się ich nie kocha i się im nie służy wcale” (Pisma 68, 81).
Alojzy Orione pragnął ulżyć każdemu w jego cierpieniach, pozwolić cieszyć się szczęściem. Jego skrytym marzeniem była chęć uratowania wszystkich przed piekłem. Modlił się: „postaw mnie Panie u bram piekła, abym mógł je zamknąć w ogromie twego nieskończonego miłosierdzia.” Serce tego stratega miłości „nie miało granic, gdyż poszerzała je nieustannie miłość Chrystusowa” (Pisma 102, 32). Jan Paweł II powiedział, że pasja do Chrystusa była duszą jego śmiałego życia, wewnętrzną siłą niezachwianego altruizmu, zawsze świeżym źródłem niezniszczalnej nadziei. Ten pokorny syn brukarza głosi, że „tylko miłość zbawi świat” (Pisma 62,13) ​​i powtarza wszystkim, że „doskonała radość może być jedynie w doskonałym oddaniu się Bogu i ludziom, wszystkim ludziom” (Pisma 62, 13).

Ks. Sylwester Sowizdrzał FDP