Konsekracja ołtarza u Sióstr Karmelitanek

Uroczystości te połączone były z obchodami 400. rocznicy przybycia zakonnic do Polski. W 1946 roku siostry karmelitanki zostały zmuszone przez władze sowieckie do opuszczenia klasztoru we Lwowie. Wyruszając w drogę nie wiedziały, dokąd los je pośle. Najpierw zatrzymały się w Przemyślu, a następnie na zaproszenie bp. Karola Radońskiego, ówczesnego ordynariusza włocławskiego, przyjechały do Kalisza. Miało to miejsce 11 listopada 1946 roku. Pierwszym ich domem stał się dom parafialny przy kaliskiej katedrze, a potem już na trochę dłużej, bo na 27 lat zatrzymały się w wilii przy ul. Widok, gdzie obecnie mieści się Sąd Biskupi. Siostry przystosowały willę na potrzeby życia karmelitańskiego. Nowy klasztor w Kaliszu otrzymał tytuł Najświętszego Imienia Maryi i św. Józefa. Pod koniec 1969 r. władze miejskie odebrały siostrom ogród klasztorny, gdyż w tym miejscu planowano budowę szosy. Przed wspólnotą stanęła perspektywa budowy nowego klasztoru, co było niezwykle trudne w tamtych czasach. 

Wówczas z pomocą przyszła pani Janina Skowrońska, z pochodzenia Rosjanka, żona byłego zesłańca na Sybir. Ofiarowała zgromadzeniu teren w pobliskich Niedźwiadach. I tak po wielu trudach, ale dzięki dobroczynności wielu przyjaciół stanął nowy klasztor wraz z kaplicą. 21 czerwca 1971 r. odbyło się uroczyste poświęcenie kamienia węgielnego przez kard. Stefana Wyszyńskiego, a 2 września 1973 r. bp Jan Zaręba poświęcił nowy klasztor pw. Najświętszego Imienia Maryi i św. Józefa oraz zaprowadził w nim kanonicznie papieską klauzurę. Na mocy decyzji I Synodu Diecezji Kaliskiej kaplica zyskała tytuł sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy.

W kaplicy, która jest naprawdę piękna, znajduje się ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy, którą siostry wzięły ze sobą jako swój najcenniejszy skarb, a którą otrzymały w 1880 r. od kard. Albina Dunajewskiego, ówczesnego metropolity krakowskiego. Ikona była dwukrotnie koronowana, najpierw koronami biskupimi przez metropolitę lwowskiego Bolesława Twardowskiego w 1939 r., a następnie aktem koronacji papieskiej przez ręce Jana Pawła II 7 czerwca 1991 roku we Włocławku. 

W 2011 r. zostały przeprowadzone prace  remontowe w kaliskiej kaplicy i samego prezbiterium. Został wybudowany nowy ołtarz z relikwiami św. Ignacego Antiocheńskiego. W bocznej ścianie prezbiterium umieszczono urnę z sercem abp. Bolesława Twardowskiego, metropolity lwowskiego. I tak zaczęły się przygotowania do konsekracji ołtarza, jak i poświęcenia kaplicy. 2 września podczas Mszy św. sprawowanej w sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy ks. biskup Stanisław Napierała, senior diecezji kaliskiej konsekrował nowy ołtarz oraz wygłosił homilię.

Wskazał w niej szczególnie na rolę świątyni podkreślając, że kaplica jest świątynią, ponieważ w niej uobecnia się Bóg, który daje odczuć ludziom swoje działanie. - Przez ołtarz ta kaplica staje się prawdziwą świątynią, staje się przestrzenią szczególnej obecności Boga – powiedział Ksiądz Biskup. Dodając, że każdy człowiek jest świątynią Boga. W swej homilii wskazał także na postać św. Józefa, który otoczył swą przemożną opieką siostry karmelitanki. - Gratuluję św. Józefowi, bo tutaj w Niedźwiadach postawił twierdzę, aby zły duch rozbijał się na obrzeżach miasta Kalisza, zanim do niego wejdzie. Wy, drogie siostry, jesteście tą duchową twierdzą. Przez waszą modlitwę i ofiarę odpędzacie zło – zaznaczył biskup Napierała. Jak wielką moc ma modlitwa sióstr, może się przekonać każdy, kto tylko poprosi je o modlitewne wsparcie. Także i ksiądz biskup Napierała jest tego świadkiem i dlatego podziękował siostrom za modlitwę i ofiarę, jakiej doświadczał w okresie 20 lat istnienia diecezji kaliskiej.  - Jesteście miłością, która w Kościele nieustannie wielbi Boga, która Mu nieustannie dziękuje, która nieustannie przeprasza za grzechy całego świata i nieustannie błaga Boga o miłosierdzie dla całego świata – zaznaczył Biskup Senior. 

Konsekracja ołtarza jest pięknym i podniosłym obrzędem. Po odśpiewaniu Litanii do Wszystkich Świętych biskup dokonuje namaszczenia ołtarza olejem krzyżma, przez co ołtarz staje się symbolem Chrystusa. Chrystus jest Mesjaszem, czyli namaszczonym Duchem Świętym i posłanym przez Ojca dla zbawienia świata. Potem następuje okadzenie, podczas którego spala się kadzidło, aby ukazać, że ofiara Chrystusa, która we Mszy św. jest wciąż obecna, wznosi się do Boga jak miła woń.  Następnie na ołtarz zostaje nałożony biały obrus, który wskazuje, że ołtarz chrześcijański jest miejscem Ofiary Eucharystycznej oraz Stołem Pańskim. Na koniec zostają ustawione świece, które symbolizują w liturgii obecność zmartwychwstałego Chrystusa.  

Była to niewątpliwie ważna chwila w życiu wspólnoty sióstr karmelitanek. 

Tekst i foto Arleta Wencwel