Wiara celebrowana w liturgii
Udział wiernych w głoszeniu wielkich dzieł Bożych
Uczestnicząc we Mszy Świętej, wierni jednoczą się z Chrystusem w głoszeniu wielkich dzieł Bożych. Kulminacyjnym momentem śpiewu uwielbienia za wielkie rzeczy, których Bóg dokonał dla zbawienia człowieka jest Modlitwa eucharystyczna. Jest ona anamnezą całej historii zbawienia. W jej centrum znajdują się wydarzenia paschalne. W Modlitwie eucharystycznej Kościół wspomina, czyli uobecnia historię zbawienia. Wierni, w postawie „wzniesionych serc” ku Bogu, uczestniczą w tych wydarzeniach i za nie dziękują.
Teksty zmienne Modlitwy eucharystycznej, do których należą między innymi embolizmy prefacyjne przypominają bogactwo zbawczych wydarzeń. Embolizm prefacji, związany z charakterem danego dnia liturgicznego, podaje motywy dziękczynienia i ukazuje różne aspekty misterium paschalnego oraz przywołuje wielkie dzieła dokonane przez Boga w historii zbawienia. Najczęściej czyni to za pomocą tekstu biblijnego nawiązującego do Ewangelii lub dogmatycznych treści święta bądź przez połączenie tekstów biblijnych i dogmatycznych, patrystycznych i teologicznych.
Na szczególne podkreślenie zasługuje IV Modlitwa eucharystyczna, która zawiera wspaniałą syntezę całej historii zbawienia. Zgromadzenie liturgiczne w prefacji wielbi Boga w tajemnicy Jego obecności i działania. Jedyny Bóg żywy, prawdziwy, przedwieczny, trwający na wieki, mieszkający w niedostępnej światłości, dobry, napełniający wszelkimi dobrami jest stworzycielem świata i człowieka. Historia zbawienia naznaczona jest nieustanną troską Boga o człowieka. Bóg ciągle poszukuje człowieka, aby go zbawić. Troska Boga wyraża się w zawieranych przymierzach, nauczaniu Proroków i w końcu w posłaniu na świat swojego Jednorodzonego Syna, Jezusa Chrystusa. Chrystus, będąc podobnym do człowieka we wszystkim, oprócz grzechu, głosił ubogim dobrą nowinę o zbawieniu, jeńcom wyzwolenie i smutnym radość. On przez swoją śmierć i zmartwychwstanie dokonał dzieła odkupienia. Przekazał też Kościołowi dar Ducha Świętego. W anamnezie, czyli części, która uobecnia wydarzenia historyczne tej modlitwy, „wspominamy śmierć Chrystusa i Jego zstąpienie do otchłani, wyznajemy Jego zmartwychwstanie i wstąpienie do nieba, a oczekując Jego przyjścia w chwale składamy Bogu, Jego Ciało i Krew, jako Ofiarę miłą Jemu i zbawienna dla całego świata”.
Również pozostałe Modlitwy eucharystyczne akcentują różne aspekty historii zbawienia. Trzeba jednak zaznaczyć, że w centrum zawsze umieszczone są męka, śmierć, zmartwychwstanie i wniebowstąpienie Jezusa oraz zesłanie Ducha Świętego. Wierni, uczestnicząc w tych modlitwach, stają się świadkami tych wydarzeń oraz ich głosicielami.
W Modlitwach eucharystycznych Kościoła wschodniego zwanych anaforami ten aspekt jest jeszcze bardziej widoczny. Na przykład w anaforze Jana Chryzostoma wierni wiele razy włączają się w modlitwę. Podczas konsekracji wyznają wiarę w realność wypowiadanych przez kapłana słów: „Wierzymy. Wierzymy, że to prawda” oraz „Amen. Amen. Amen. Wierzymy i wyznajemy, wielbimy Ciebie, nasz Panie i nasz Boże. Wierzymy, że to jest prawdziwe Twoje Ciało”. Druga odpowiedź jest powtarzana po konsekracji kielicha. W anaforze używa się aklamacji anamnetycznej, która brzmi: „Głosimy śmierć Twoją, Panie, i Twoje święte zmartwychwstanie; wierzymy w Twoje wniebowstąpienie i powtórne Twoje przyjście; wielbimy Ciebie i wyznajemy Ciebie; ofiarujemy Tobie nasze modlitwy i błagania, o Panie nasz i Boże nasz”. Natomiast na wspomnienie męki i śmierci Jezusa powtarzają za kapłanem słowa: „O, Emmanuelu, nasz Boże!”, „O, Jezu, nasz Zbawicielu!”, „O, Chryste, nasz Królu!”.
ks. Dariusz Kwiatkowski
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!