Słowo Boże na każdy dzień - 8 lipca

XIV niedziela zwykła 8 lipca

Ez 2, 2-5; Ps 123; 2 Kor 12, 7-10; Mk 6, 1-6

Poniedziałek, 9 lipca

Oz 2, 16.17b-18.21-22; Ps 145; Mt 9, 18-26

Wtorek, 10 lipca

Oz 8, 4-7.11-13; Ps 115; Mt 9, 32-37

Środa, 11 lipca

Prz 2, 1-9; Ps 34; Dz 4, 32-35; Mt 19, 27-29

Czwartek, 12 lipca

Oz 11, 1-4.8c-9; Ps 80; Mt 10, 7-15

Piątek, 13 lipca
Oz 14, 2-10; Ps 51; Mt 10, 16-23

Sobota, 14 lipca

Iz 6, 1-8; Ps 93; Mt 10, 24-33

?Z Księgi proroka Ezechiela
Wstąpił we mnie duch, gdy do mnie mówił, i postawił mnie na nogi; potem słuchałem Tego, który do mnie mówił. Powiedział mi: «Synu człowieczy, posyłam cię do synów Izraela, do ludu buntowników, którzy Mi się sprzeciwili. Oni i przodkowie ich występowali przeciwko Mnie aż do dnia dzisiejszego. To ludzie o bezczelnych twarzach i zatwardziałych sercach; posyłam cię do nich, abyś im powiedział: Tak mówi Pan Bóg. A oni, czy będą słuchać, czy też zaprzestaną - są bowiem ludem opornym - przecież będą
wiedzieli, że prorok jest wśród nich».

Z Księgi Psalmów
Do Ciebie wznoszę oczy, który mieszkasz w niebie.
Jak oczy sług są zwrócone na ręce ich panów.
Jak oczy służebnicy na ręce jej pani,
tak oczy nasze ku Panu, Bogu naszemu,
dopóki się nie zmiłuje nad nami.

Zmiłuj się nad nami, zmiłuj się, Panie,
bo mamy już dosyć pogardy.
Ponad miarę nasza dusza jest nasycona
szyderstwem zarozumialców i pysznych pogardą.

Z Drugiego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Bracia:

Aby nie wynosił mnie zbytnio ogrom objawień, dany mi został oścień dla ciała, wysłannik Szatana, aby mnie policzkował - żebym się nie unosił pychą. Dlatego trzykrotnie prosiłem Pana, aby odszedł ode mnie, lecz mi powiedział: «Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali». Najchętniej więc będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa. Dlatego mam upodobanie w moich słabościach, w obelgach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny.

Z Ewangelii wg św. Marka

Jezus lekceważony w Nazarecie

Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy zaś nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: «Skąd to u Niego? I co to za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce! Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?» I powątpiewali o Nim.
A Jezus mówił im: «Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony». I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał.

Komentarz do Ewangelii

Miłość i wiara

Cała dzisiejsza liturgia Słowa powinna wywołać w nas ogromne zdziwienie i postawić wobec fundamentalnego pytania „DLACZEGO BÓG NAM WIERZY I KOCHA?” Każdy z tekstów, jakie mamy przed oczami i które dotrą do naszych uszu podczas niedzielnej Eucharystii, pokazuje ludzką słabość i nieumiejętność wiary, brak posłuszeństwa, niebezpieczeństwo pychy i zgorszenie okazywaną miłością, a jednocześnie nieustępliwość Boga, który nie rezygnuje z posłania proroka (Ez 2, 3), umacnia łaską (2 Kor 12, 8) i ogłasza Ewangelię (Mk 6, 2). Świadomość potęgi Bożej wiary w ludzi bywa porażająca i wielu próbuje ją w sobie zagłuszyć koncentracją na życiu innych. Dlatego właśnie łatwiej jest przyglądać się mieszkańcom Nazaretu, którzy odrzucają Jezusa i są zgorszeni Jego nauczaniem. Przecież znają całą rodzinę, wiedzą o słabościach Jego bliskich, a i o Jezusie krążą już w pełni uzasadnione opinie, że jest żarłokiem i pijakiem. W każdym razie na pewno Jego postępowanie nie wtapia się w ogólnie przyjęty sposób życia i nauczania „normalnych” rabinów. W Jezusie wciąż coś się „nie zgadza”, On nie pasuje do tych ram i norm, które społeczeństwo uznaje za właściwy sposób bycia. Znajomi i sąsiedzi są zwyczajnie zaniepokojeni manifestacjami miłości wobec wszystkich ludzi (szczególnie tych, od których Jezus powinien trzymać się z daleka), nie potrafią zrozumieć i boją się nieprzewidywalnych czynów, które wskazują niezaprzeczalnie na moc Boga działającą w Jezusie, a jednocześnie nie wierzą, że ktoś spośród nich mógłby mieć taką relację z Wszechmogącym. Zgorszeni „nową nauką” nie przyjmują do wiadomości, że sam Bóg podejmuje próby wejścia w dialog z człowiekiem i jest pełen nadziei, że odpowiemy na Jego Słowo zaufaniem i postawą dziecka. Łatwo ocenić i osądzić zachowanie pobratymców Jezusa, ale ta Ewangelia jest przede wszystkim lustrem dla nas i konfrontuje z naszymi opiniami o Chrystusie i Jego Kościele. Dlatego warto dziś spojrzeć z odwagą w siebie i sprawdzić, czy gorszę się bezwarunkowym miłosierdziem, czy raczej zachwyca mnie nieobliczalna miłość Boga bezwzględnie otwartą na każdego grzesznika. I nie chodzi wcale o przebłyski gorliwego nawrócenia i zdecydowanego „nigdy więcej” dla grzechu i słabości, ale o te chwile, w których doświadczam bezradności i nie potrafię stawić czoła żadnemu ze swoich przywiązań. Trudno wtedy zgodzić się z twierdzeniem, że Bóg naprawdę jest po mojej stronie i wierzy, że i ja uwierzę JEMU. Taka nieufność wpędza w spiralę niezadowolenia, niebotycznych wymagań i nieosiągalnych aspiracji rozwoju duchowego, a przecież Chrystus mówi, że „potrzeba mało, albo tylko jednego” (Łk 10, 42) - posłuchać Słowa Boga i zdobyć na posłuszeństwo wobec prawdy, którą ono przynosi.
Dziś kolejna okazja, by zostawić wygodne warownie naszych uprzedzeń i opinii na temat Boga, bliźnich i całego świata, zrezygnować z ukrywania pod pozorami pobożności serca, które kipi od emocji i pragnień, a usłyszeć z pokorą słowo Jezusa i uczciwie pozwolić na zaspokojenie w nas najgłębszego głodu - doświadczenia bezwarunkowej Miłości dostępnej na wyciągnięcie rąk w geście dziecięcej wiary.

ks. Grzegorz Mączka