Radosny wojownik Boga

Radosny wojownik Boga

Święty Wojciech urodził się ponad 1050 lat temu, w Czechach, w nieistniejącym już dziś mieście Libice. Jego ojcem był Sławnik, pan na Libicach, a mama miała na imię Strzeżysława. Rodzice pragnęli, by w przyszłości został rycerzem i dlatego nadali mu imię Wojciech, które oznacza radosnego wojownika.
Pewnego dnia jednak, malutki Wojciech zachorował ciężko. Sławnik i Strzeżysława modlili się wówczas gorąco, by Bóg zwrócił ich synkowi zdrowie i nie zabierał go jeszcze do siebie. Obiecali Najwyższemu, że jeśli wysłucha ich modlitwy, wyślą Wojciecha do zakonu. Mały wyzdrowiał, rósł jak na drożdżach, a kiedy dorósł przyjął święcenia kapłańskie. Poza tym, wcześniej został posłany do Niemiec, do szkoły i był świetnie wykształcony. Gdy miał 27 lat został biskupem Pragi i bardzo konsekwentnie walczył ze złymi zwyczajami swych rodaków. Wielu się to bardzo nie podobało, więc Wojciech pojechał do papieża i zrzekł się biskupstwa. Zamierzał wyjechać na pielgrzymkę do Jerozolimy, ale kiedy poznał, przed wyjazdem, mnicha benedyktyńskiego Nila, postanowił wstąpić do zakonu benedyktynów i zostać w Rzymie. Długo w nim jednak nie został, ponieważ przełożeni wysłali go z powrotem do Czech i polecili nadal pełnić posługę biskupa. A ponieważ Czesi nadal nie chcieli go jako swego biskupa, papież zapytał go, czy chciałby wyruszyć na misje ewangelizacyjne. Wojciech zgodził się, nie wiedział jednak gdzie powinien się udać.
Wtedy jego przyjaciel, cesarz Otton III, zaproponował, by Wojciech ruszył do dopiero co ochrzczonej Polski i tam nauczał. Wojciech posłuchał go i został bardzo dobrze przyjęty przez polskiego króla Bolesława Chrobrego. Z Polski ruszył też na ewangelizację Prus. Został tam zabity przez pogan 23 kwietnia 997 roku. Król Bolesław wykupił od Prusów jego ciało i złożył je w katedrze w Gnieźnie. Wkrótce Wojciech został ogłoszony świętym i pierwszym patronem Polski.

Aleksandra Polewska