Przyobleczcie się w miłość

U ŹRÓDEŁ WODY ŻYCIA

Przyobleczcie się w miłość

Niemal każda uroczystość ślubna jest bardzo piękna i bogata w różnego rodzaju znaki i symbole. Piękno tworzy odpowiednio dobrany i ozdobiony kościół, kwiaty i uroczyste stroje, pośród których szczególnie wymowne i piękne są stroje nowożeńców. Ileż wysiłku wkładają młodzi i ich najbliżsi, żeby wszystko było dopięte na ostatni guzik, żeby nie było jakiegoś nieprzyjemnego zgrzytu, który zniszczyłby atmosferę ślubnej uroczystości. Nowożeńcy najlepiej sami wiedzą ile czasu musieli spędzić w sklepach, u krawcowej, czy w kwiaciarni. Wszystko po to, aby uroczystość wypadła okazale i pięknie. Oczywiście, nikt ich za to nie gani. Wprost przeciwnie, to wielka życiowa uroczystość młodych ludzi zawierających sakrament małżeństwa i właśnie dlatego musi być piękna, najpiękniejsza w ich życiu.

W ten podniosły nastrój wpisuje się także słowo Boże, które jest czytane podczas uroczystości zaślubin. W lekcjonarzu liturgicznym zawierającym czytania na obrzęd zawarcia sakramentu małżeństwa znajduje się fragment Listu Świętego Pawła Apostoła do Kolosan. Najpierw św. Paweł przypomina, że chrześcijanie to wybrańcy Boży, święci i umiłowani. Można mówić o swego rodzaju nowości i inności życia, która wynika z faktu zjednoczenia z Chrystusem w sakramencie chrztu. Wtedy rodzice zakładają na nas białą szatę chrzcielną, która symbolizuje tę nowość życia. Odświętny strój nowożeńców, a zwłaszcza biała suknia ślubna panny młodej w jakiś sposób przypomina tę chrzcielną szatę. Przypomina ją także obecność nowożeńców w kościele i chęć zawarcia sakramentu małżeństwa. Oznacza to, że chcą dalej żyć w jedności z Jezusem Chrystusem jako chrześcijańskie małżeństwo i rodzina. Zdajemy sobie sprawę, że ten piękny strój po uroczystości weselnej zostanie zamknięty w szafie albo sprzedany, gdyż więcej nie będzie potrzebny. Zwiędną też, nawet najpiękniejsze kwiaty. Co zatem zrobić, aby to, co najważniejsze i najpiękniejsze nigdy nie pokryło się kurzem i nie uległo zniszczeniu? Co zrobić, aby codzienność małżeńska i rodzinna naznaczona była pokojem, pogodą i radością?

Chrześcijanie nowości swojego życia nie mogą i nie powinni ukrywać przed sobą i przed światem. Uczeń Chrystusa ukazuje się przed drugim człowiekiem nie w „stroju” walki, agresji i przemocy, ale w „stroju” oznaczającym pokój i miłość. Dlatego św. Paweł zachęca: „obleczcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość, znosząc jedni drugich i wybaczając sobie nawzajem”. Codziennym strojem małżonków ma być postawa bezustannej wyrozumiałości i serdecznego miłosierdzia. Nie chodzi tutaj o ckliwość, czy bajkowe marzenia. Takie życie jest możliwe! Trzeba tylko trwać w jedności z Chrystusem i od Niego uczyć się cichości i pokory. Dzisiaj, często zamknięci w ciasnym kręgu własnego egoizmu, myślimy, że wszystko nam się należy. Nie widzimy żyjącej blisko drugiej osoby, która także ma swoje pragnienia i marzenia. „Ubranie się” w serdeczne miłosierdzie, dobroć i pokorę otwiera nas na drugiego człowieka i jego bogactwo.

Jednak to nie wszystko do czego zachęca nas św. Paweł. On idzie jeszcze dalej. Ten, który napisał wspaniały hymn o miłości, która jest największym skarbem i bogactwem, prosi: „na to zaś wszystko obleczcie miłość, która jest więzią doskonałości”. Mamy tutaj ukoronowanie wszelkich cnót, którymi może przyoblec się człowiek. Mówiąc o miłości trzeba pamiętać o jej pierwszym Źródle, którym jest sam Bóg. Dlatego to stwierdzenie Apostoła, musimy najpierw rozumieć w sensie napełnienia się miłością Boga. W tym sensie jest to więź doskonałości. Tylko człowiek wypełniony prawdziwą miłością Boga, będzie umiał kochać człowieka. Taka miłość staje się spoiwem, które utrzymuje w ładzie i właściwej harmonii wszystko inne. Można ją porównać do pięknej wstążki, która ściska razem wiele różnych kwiatów w jeden bukiet.

Miłość nie jest rzeczywistością, którą można ukryć lub zamknąć, tak by inni jej nie widzieli. Miłość ze swojej natury dzieli się sama sobą i wydaje wspaniałe owoce, którymi są mądrość, wdzięczność, radość i pokój. Aby tak się stało trzeba zdać się całkowicie na Jezusa Chrystusa i nieustannie pogłębiać jedność z nim. Tylko wtedy chrzcielna biała szata będzie nieustannie świeciła nowością.

ks. Dariusz Kwiatkowski