Młodzi Wyklęci
Za nami 1 marca – Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”. Jak co roku znaczna część Polaków oddała hołd bohaterom powojennego podziemia niepodległościowego. Niestety nadal w tym gronie brakuje często młodocianych działaczy antykomunistycznego podziemia – trzeciej konspiracji. Pisali o swoich motywacjach: „Jestem dumny, że jak nasi ojcowie walczyli tak i ja walczę, żem nie poszedł za głosem haseł komunistycznych, żem się nie stał zdrajcą i kiedy przyjdzie chwila iść za hasłem ‘śmierć lub zwycięstwo’ pójdę pierwszy, a jeśli przyjdzie zginąć nie zawaham się, bo wierzę, że moja śmierć i innych przyczyniłaby się do odzyskania niepodległości lub wskrzeszenia naszej ojczyzny i do złamania potęgi bolszewickiej”.
W latach 1947-1956 wraz ze stopniowo gasnącym zbrojnym podziemiem zaistniał fenomen młodzieżowych organizacji konspiracyjnych. Wzorując się na starszych kolegach z Szarych Szeregów i Hufców Polskich ich naśladowcy prowadzili działalność samokształceniową, propagandową, niekiedy również zbrojną. Młodzież wywodząca się ze zróżnicowanych pod względem pochodzenia rodzin miała na celu podtrzymywanie ducha oporu wśród spacyfikowanego społeczeństwa polskiego oraz wyrażenie buntu wobec narzuconej przemocą rzeczywistości. Była to również odpowiedź na przejęcie przez komunistów wszelkich oficjalnych organizacji młodzieżowych, takich jak ZHP, w wyniku czego znaczna część podziemnych grup przyjęła profil harcerski lub katolicki.
Szacuje się, że w latach 1944-1956 działało co najmniej 1250 konspiracyjnych organizacji młodzieżowych, których łączna liczba członków przekraczała 20 tysięcy. Przeciętna liczebność organizacji wahała się od 10 do 20 osób, dominowała w nich młodzież w wieku od 16 do 18 lat. Około 11 tysięcy konspiratorów padło ofiarą represji ze strony aparatu komunistycznej władzy, część z chłopców trafiła do obozu dla młodocianych w Jaworznie, gdzie pracowali w kopalniach lub przy prefabrykacji betonu. Zakład dla dziewcząt mieścił się w Bojanowie.
Do licznych grup młodzieżowych należała Podziemna Organizacja Białego Orła. Założona została w Warszawie w maju 1950 roku przez dwóch czternastolatków: Eugeniusza Górskiego ps. „Ferdek Arizona”, „Harrison” oraz Ireneusza Zalewskiego ps. „Silver”. Inspirowali się, również w wyborze pseudonimów, powieściami o Dzikim Zachodzie. Organizacja skupiała siedem osób, chłopcy planowali wspólne wycieczki i gry, udało im się założyć biblioteczkę z dziesięcioma tytułami. Niepowodzeniem zakończyły się próby kontaktu z ambasadą francuską. W 1953 roku organizacja została rozbita przez UB.
„Po zdejmowaniu krzyży w klasach, komunistycznej, prosowieckiej indoktrynacji (…), kłamstwie katyńskim, postanowiliśmy utworzyć tajną organizację mającą na celu walkę z reżimem komunistycznym w obronie wiary i wolności” – wspominał jeden z założycieli Organizacji Młodzieży Demokratyczno-Katolickiej. Organizacja działała w latach 1948-1950 w Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Kwidzynie. Liczyła około dziesięciu członków, którzy swoje cele realizowali poprzez redagowanie i kolportowanie ulotek. Grupa dysponowała też bronią palną. Wkrótce Urząd Bezpieczeństwa dokonał aresztowań około 30 członków obu grup. Po brutalnym śledztwie zapadły wysokie wyroki, nawet 15 lat więzienia.
Warto pamiętać o ofierze najmłodszych Żołnierzy Wyklętych.
Kajetan Rajski
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!