Drogą Ignacjańskiego apostolatu

Drogą Ignacjańskiego apostolatu

Jezuicka Sodalicja (Kongregacja) Mariańska była poprzedniczką dzisiejszej Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego. Wspólnota ta jest jedyną w świecie o charyzmacie ignacjańskim, tworzoną przez świeckich chrześcijan.

W Polsce wspólnota istnieje nie tylko w Białymstoku, Bytomiu, Krakowie, Lublinie, Łodzi, Piotrkowie Trybunalskim, Poznaniu, Radomiu, Szczecinie, Trójmieście, Toruniu, Warszawie czy Wrocławiu, ale i w Kaliszu. Jest ona wspólnotą międzynarodową, znaną na wszystkich kontynentach, działającą chociażby w Chicago. W Europie na jej członków natkniemy się w Niemczech, Austrii, Belgii, Holandii, Francji, Szwajcarii, Hiszpanii, Portugalii, Włoszech, Chorwacji, Słowenii, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Luksemburgu, Rumunii oraz na Węgrzech,  Malcie, Litwie i Słowacji.

Rzymskie zalążki
Ze względu na to, że Wspólnota Życia Chrześcijańskiego (w skrócie: WŻCh) jest kontynuatorką jezuickiej Sodalicji Mariańskiej, można przyjąć, że liczy ona ponad 450 lat. W Polsce Wspólnota Życia Chrześcijańskiego obchodzi w tym roku 50-lecie istnienia, a kaliska świętuje 30-lecie.
Sodalicję Mariańską założył jezuita o. Jean Leunis w 1563 roku w rzymskim kolegium Towarzystwa Jezusowego, z przeznaczeniem dla najzdolniejszych i najwartościowszych uczniów, wyznaczając jej następujący cel: „Przez miłość Panny Najświętszej i wierną Jej służbę dążyć do wybitnej cnoty chrześcijańskiej, aby jako hufiec Maryi dobrze zorganizowany szerzyć królestwo Jej Syna na ziemi. Jest też celem naszej kongregacji łączyć studia z pobożnością chrześcijańską”. Papież Grzegorz III w 1584 roku Bullą Omnipotentis Dei zatwierdził sodalicję. Uważa się jednak, że swoimi korzeniami Wspólnota Życia Chrześcijańskiego sięga około 1540 roku, kiedy to zaczęły powstawać, dzięki Świętemu Ignacemu z Loyoli i jego towarzyszom, złożone z osób świeckich grupy apostolskie.
Po mającej miejsce w 1773 roku kasacie zakonu jezuickiego prężnie do tego momentu działające sodalicje przeżywały kryzys wywołany ich odcięciem od ignacjańskiej duchowości. Dopiero w drugiej połowie XX wieku postanowiono odnowić jezuickie sodalicje, wskutek czego między innymi przekształcono część z nich we Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego, dokonując też zmiany nazwy, oraz sformułowano w 1968 roku nowy statut, czyli „Zasady ogólne Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego”.

Wszechobecni w posłudze
Wspólnota Życia Chrześcijańskiego stawia sobie od 50 lat za cel formację do podejmowania apostolstwa w duchu ignacjańskiego magis, czyli większego dobra. Ważny element istnienia i działania owej wspólnoty stanowi rozeznawanie woli Bożej, odnoszące się do życia i apostolskich zaangażowań wspólnoty. Mimo, że zaangażowanie to dotyczy wielu płaszczyzn, w tym na przykład gospodarki i polityki, koncentruje się przede wszystkim, zgodnie z zaleceniami Świętego Ignacego z Loyoli, na obszarach najbardziej zaniedbanych, opuszczonych, zapomnianych i wzgardzonych.
Od kilkudziesięciu lat w Polsce członkowie wspólnoty zajmują się między innymi ewangelizacją, formacją liderów, duchową formacją laikatu, wspieraniem prywatnej przedsiębiorczości, przemianami w szkolnictwie, zmniejszaniem bezrobocia. Angażują się także w mass-media i rozwój kultury, troszczą się o dobro rodzin, wychowanie dzieci, ludzi biednych, chorych i osamotnionych oraz o ekologię, także promują ignacjańską duchowość i współpracują przy udzielaniu rekolekcji ignacjańskich.

Trudna duchowość?
Żeby przekonać się, czy duchowość ignacjańska jest trudna, warto wziąć udział w organizowanych corocznie przez wspólnotę rekolekcjach ignacjańskich „w ciągu życia”. Są one idealnym wstępem do odbywanych w milczeniu rekolekcji ignacjańskich. Nie wymagają porzucenia codziennych zobowiązań i prawie ciągłego przebywania w ciszy. Duchowość Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego jest zresztą duchowością ignacjańską. W jej centrum znajduje się paschalne misterium Jezusa Chrystusa, a jako wzorzec współpracy z Bogiem w dziele zbawienia widnieje Matka Boża.
Najważniejszym źródłem tej duchowości, zakładającej pozostawanie w świecie, jego umiłowanie i uwrażliwienie na obecność w nim Boga, są Ćwiczenia Duchowne św. Ignacego z Loyoli. Członkom wspólnoty zaleca się udział w rekolekcjach ignacjańskich w milczeniu. Poza rekolekcjami duchowemu rozwojowi członków WŻCh służy modlitwa, zwłaszcza codzienny, ignacjański rachunek sumienia, częsta Eucharystia, kierownictwo duchowe, cotygodniowe spotkanie wspólnoty podstawowej i podejmowanie apostolskich działań. Na internetowej stronie wspólnoty czytamy: „Dążymy do tego, aby być kontemplatywnymi w działaniu, czyli abyśmy potrafili dostrzegać Boga we wszystkich rzeczach i wydarzeniach. Odczytywać Jego wezwania do nas i na nie odpowiadać”.

„Dzisiaj” wspólnoty
Wspólnotę Życia Chrześcijańskiej, publiczne stowarzyszenie katolickie na prawach papieskich, tworzą chrześcijanie w rozmaitym wieku, o różnorodnym wykształceniu - od młodzieży po osoby w bardzo podeszłym wieku. Kościelnym asystentem światowej Wspólnoty Życia Chrześcijańskiej jest generał zakonu jezuickiego, obecnie o. Arturo Sosa Abascal, a jego przedstawicielem w Radzie Wykonawczej wiceasystent, o. Luke Rodrigues. Rada Wykonawcza odpowiedzialna jest za wprowadzanie w życie decyzji Zgromadzenia Ogólnego i kierowanie bieżącą pracą. W Polsce najwyższą władzę wspólnoty stanowi Zgromadzenie Narodowe, a kościelnym asystentem jest jezuita, o. Adam Schulz.
W 2012 roku WŻCh liczyła ponad 160 tysięcy członków w około 60 wspólnotach. Cztery z nich (czwarta powstała w 2018 roku), w tym „Święty Józef”, „Jan Paweł II” i „Duch Święty”, istnieją w Kaliszu przy ul. Stawiszyńskiej 2. Jej członkowie co tydzień spotykają się w klasztorze jezuitów. Aktualnie kościelnym asystentem kaliskiej WŻCh jest jezuita o. Andrzej Szczypa, a koordynatorem Piotr Szymański. Kaliska WŻCh zaprasza wszystkich chętnych pragnących obficie czerpać, pozostając w świecie, z ignacjańskiego charyzmatu. Kontakt mailowy: kalisz.wzch@gmail.com.

Tekst Justyna Sprutta

Zdjęcie: spotkanie WŻCh w Otwocku (lipiec 2017)