Co było najważniejsze? Co otwiera ku przyszłości?

25 marca 1992 roku Jego Świątobliwość, dziś już błogosławiony, Jan Paweł II Bullą Totus Tuus Poloniae Populus dokonał reorganizacji diecezji i prowincji kościelnych w Polsce; utworzył nowe diecezje, w tym naszą - kaliską, i metropolie, potwierdził już istniejące, określił granice wszystkich diecezji i ich przynależność metropolitalną. W tym roku minęła 20. rocznica powołania do istnienia naszej diecezji. W kaliskiej katedrze uroczystą Eucharystię sprawował ks. bp Stanisław Napierała wraz z seniorem księdzem biskupem Teofilem Wilskim oraz liczną grupą kapłanów diecezjalnej wspólnoty. 

Do modlitwy włączyły się władze państwowe i lokalne, Bractwo św. Józefa, poczty sztandarowe, harcerze, wspólnota Wyższego Seminarium Duchownego w Kaliszu, ruchy i stowarzyszenia kościelne, siostry zakonne oraz rzesze wiernych diecezjan. Na uroczystości przybiegła też grupa biegaczy z Ostrowa Wielkopolskiego, stamtąd przyjechał zespół Nutki Apostoła. 

W swoim słowie do zebranych Ksiądz Biskup życzył diecezjanom ,,pełni szczęścia, którą jest niebo”. Podkreślił także, że najważniejsi w budowaniu diecezji byli: Jezus Chrystus, Maryja i św. Józef. Niewiele udałoby się zrobić, gdyby zabrakło Bożego błogosławieństwa, integracji i jedności. Obok publikujemy całość jubileuszowej homilii Biskupa Ordynariusza.

W procesji z darami Akcja Katolicka przyniosła pamiątkową płaskorzeźbę z wizerunkiem ks. bpa Stanisława oraz mapą naszej diecezji. Natomiast klerycy ofiarowali dla katedry w imieniu Seminarium Duchownego pięć różnych ornatów, każdy na inny okres liturgiczny. Po Komunii Świętej zawierzył on całą diecezję kaliską i jej przyszłość Matce Najświętszej. Pełen wdzięczności Pasterz Diecezji z tej okazji podarował parafii katedralnej, na ręce jej proboszcza ks. prałata Andrzeja Gawła, mszalny kielich. Na zakończenie Ksiądz Prałat zaprosił wszystkich na wspólną agapę do domu parafialnego.

I

Dwadzieścia lat ma kaliska diecezja. Pierwsze pytanie, jakie nasuwa się dotyczy jej początków i korzeni. Uroczystość Zwiastowania Pańskiego daje odpowiedź. Diecezja kaliska z woli Ojca Świętego bł. Jana Pawła II korzeniami tkwi w tajemnicy Zwiastowania Pańskiego. Tam, w momencie przełomowym dziejów, kiedy Syn Boży z Maryi Dziewicy przyjął nasze człowieczeństwo i stał się Bogiem – Człowiekiem, tkwi początek Kościoła Jezusa Chrystusa i tam tkwi także początek naszego Kościoła diecezjalnego.

Trzeba by na 20 -lecie zrobić jakiś bilans, zestawić to, co zostało dokonane. Wydaje się jednak, że to wszyscy wiedzą. Kto nie wie, może łatwo poznać, dowiedzieć się, zobaczyć, więc bilansu nie robię.

Mamy świadomość, że Bóg pozwolił nam nieco dokonać. Można było lepiej, można było więcej, ale jesteśmy słabymi i grzesznymi ludźmi. Chwała więc Panu za to, co zostało dokonane. Jedno wiem i pragnę to wobec was wszystkich tu zgromadzonych i stanowiących pewną reprezentację Kościoła naszej diecezji oraz społeczeństwa, zaświadczyć, że Bóg chciał kaliskiej diecezji. W ciągu minionych 20 lat mogłem widzieć różne sytuacje, różne okresy czasu, nieraz trudne i złożone, ale zawsze pojawiało się rozwiązanie. Balansowaliśmy na granicach, ale zdążyliśmy na czas. Bóg chciał tej diecezji i dlatego dzisiaj, kiedy świętujemy jej 20-lecie pragniemy najpierw podziękować Bogu. Pragniemy Go także przeprosić. Któż z nas jest bez grzechu? Można bowiem było, jak wspomniałem, dokonać więcej i lepiej. Więc przepraszamy Cię, Panie. 

I prosimy, abyś błogosławił Kościołowi kaliskiej diecezji. Mamy świadomość, że jeśli Pan domu nie zbuduje na próżno trudzą się budujący. Ci, którzy przyjdą po nas potrzebują Bożego błogosławieństwa i niech wiedzą, że w 20-lecie modliliśmy się o błogosławieństwo Pana dla nich. 

II

Jakie były priorytety w ciągu minionych 20 lat? Na pierwszym miejscu był Jezus Chrystus. Widzieliśmy Chrystusa w Jego misterium męki, śmierci i zmartwychwstania. Chrystus ukrzyżowany i zmartwychwstały, Król Wszechświata, Król dziejów, Król wiecznej chwały, Chrystus miłosierny. W Jego miłosierdziu staraliśmy się zanurzać przez dziewięć lat Misji Miłosierdzia. W ciągu 20 lat powstały w diecezji ośrodki Bożego miłosierdzia tu, w Kaliszu i gdzie indziej. Niech będzie uwielbiony Jezus Chrystus, ten sam wczoraj, dziś i na wieki.

Szliśmy do Jezusa Chrystusa drogą pewną. Była nią Maryja. Ona zawsze prowadzi ludzi do Jezusa. Ona każdego bierze jakby za rękę i go prowadzi do Jezusa ukrzyżowanego, zmartwychwstałego, miłosiernego.

Drogą był też św. Józef ukochany nasz Patron. Od początku dał się poznać i pozwolił doświadczać swojej obecności. Był tam, gdzie się dokonywało coś wielkiego. 

Czy były jeszcze inne priorytety? Tak. Były nimi integracja i jedność diecezji. Wiemy, że diecezja została utworzona z części sześciu różnych diecezji. Najrozmaitsze tradycje, zwyczaje, dzieje. Nie były one przeszkodą, ale bogactwem. Wielość różnorodna była tworzywem budowania jedności katolickiej. Jedność katolicka nie jest jednolitością, lecz jednością złożoną z wielości różnorodnej. W naszej rozległej obszarowo diecezji obejmującej ponad 10 tysięcy kilometrów kwadratowych zauważalna jest wielość różnorodna scalająca się w jedność. Wszędzie jest nieco inaczej, ale to „inne” jest bogactwem. Tylko zło nie ma prawa istnienia w katolickiej wspólnocie Kościoła. Natomiast wszystko inne, wszystko co jest dobre w Kościele Jezusa Chrystusa znajduje warunki do tego, aby nie tylko istnieć, lecz także się rozwijać. Przez to nasza diecezja, można by powiedzieć, jest bardzo „sympatyczna”. Wszędzie można nawiązać kontakt z ludźmi. Ludzie bowiem wszędzie otwierają się na jedno i to samo, a tym jest miłość. Jeżeli człowiek do drugiego zwróci się z życzliwością i z miłością, otworzy go i znajdzie u niego przyjęcie.

 III

Zastanawiałem się, co powinienem powiedzieć diecezjanom na to 20-lecie. Powinno to być coś, co kieruje ku przyszłości. Sytuacja, w której Kościół dziś pełni swoją misję jest bardzo trudna. Uderza się w wartości fundamentalne, do których należą: Bóg, zasady moralne, wiara, Kościół, małżeństwo mężczyzny i kobiety, rodzina.

Co w takiej sytuacji powiedzieć ludziom z myślą o przyszłości? Na pewno wiecie, co powiedziałem. Dzisiaj w kościołach parafialnych jest czytany list do diecezjan o Kosmosie. Może niektórzy dziwią się. Może mówią: co nas interesuje Kosmos? To żaden temat na 20-lecie diecezji. Tymczasem jest to temat ogromnie ważny dla przyszłości. Wszechświat bowiem stawia pytania, od których nie można uciec. Dzięki rozwojowi techniki i postępowi nauki dane nam jest trochę głębiej spojrzeć w wszechświat i zaraz więcej pytań się nasuwa. Wszechświat jest obszarem spotkania ludzi różnych poglądów, orientacji, religii. Wszechświat stawia pytanie przede wszystkim o przyczynę. Nie będę powtarzał tego, co napisałem w liście pasterskim. W każdym razie uważam, że ani wszechświat, ani postęp nauki nie godzą w wiarę, w Boga. Jest zupełnie inaczej. Odkrycia naukowe nie tylko poszerzają wiedzę, ale bardziej otwierają słowo Boże objawione. Jest tak, jak intuicyjnie wyczuwał kaliski poeta Adam Asnyk: ,,Za każdym krokiem w tajniki stworzenia, coraz się dusza ludzka rozprzestrzenia i większym staje się Bóg”. Czekam więc na nowe odkrycia naukowe.

IV

Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii mówi o swoim odejściu, to jest o swojej śmierci. Gdy odejdzie, gdy zostanie podwyższony na krzyżu, wtedy wszystkich pociągnie do siebie. Pan Jezus chce abyśmy wszyscy byli tam, gdzie On jest teraz w swoim człowieczeństwie - ukrzyżowanym, zmartwychwstałym, chwalebnym. Jest to niebo. Stąd też, gdy zastanawiałem się, jakie życzenia powinienem złożyć diecezjanom na 20-lecie, jedno mi przyszło do głowy: niebo. Życzę wam drodzy diecezjanie, życzę wam tej pełni życia, którą jest niebo; pełni radości, pełni szczęścia, bo jest to pełnia życia samego Boga.

Słowo księdza biskupa Stanisława 

Napierały wygłoszone w katedrze kaliskiej podczas Mszy św. dziękczynnej w 20-lecie powołania diecezji 25 marca 2012 r.