Chrzcielne obdarowanie miłosierdziem

Wszystkie dary chrzcielne są naturalną konsekwencją wszczepienia człowieka w Chrystusa. Takim obdarowaniem chrzcielnym jest dar Ducha Świętego. W teologii chrześcijańskiej jednym ze znaków Ducha Świętego jest woda. 

Symbolika wody ukazuje sposób udzielania ludziom Ducha Świętego i Jego działalność. Jezus mówił do swoich uczniów: „Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije. Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z Jego wnętrza” (7, 37-38). Jezus powiedział to o Duchu Świętym, którego mieli otrzymać wszyscy wierzący w Chrystusa. Obecność Ducha Świętego w ochrzczonym oznacza, że zmartwychwstały Jezus Chrystus działa zbawczo w codziennym życiu człowieka. 

Sakrament chrztu włącza nowo ochrzczonych do wspólnoty Kościoła. Jest to wspólnota, która mieściła się w zbawczych planach Boga. Z tą wspólnotą ściśle utożsamia się sam Jezus. Kościół jest Jego Ciałem, gdzie Chrystus jest Głową, a ochrzczeni członkami. Jezus nieustannie udziela Kościołowi swojego Ducha, który jest jego sercem, czyli zasadą życia i jedności. Ducha Świętego otrzymujemy już w sakramencie chrztu. To On od wewnątrz scala tę wspólnotę i daje jej życiodajną moc. Dzięki Duchowi Świętemu, który jest w nas, Kościół żyje i działa pośród tego świata. Także tutaj odkrywamy nowość życia otrzymaną w sakramencie chrztu.

Włączenie do Kościoła pozwala ochrzczonemu odkryć prawdę, że powołanie i wezwanie do chrześcijaństwa mają nie tylko cechy indywidualne, ale także i społeczne. Kościół jest wspólnotą pluralistyczną i bogato zróżnicowaną. Bóg udziela ochrzczonym charyzmatów, aby służyli sobie nawzajem i w ten sposób ubogacali i budowali wspólnotę Kościoła. Każdy ochrzczony, zachowując talenty dane mu przez Boga, jednoczy się z innymi w jednej wierze i w jednym chrzcie. Ta jedność sprawia, że wszyscy ochrzczeni stają się członkami jednego Chrystusowego Kościoła. Źródłem tej jedności jest jedność i wspólnota Ojca, Syna i Ducha Świętego.

Ukazując chrzest jako sakrament Bożego miłosierdzia nie sposób nie wspomnieć o kolejnym obdarowaniu, którym jest oczyszczenie z grzechu pierworodnego i grzechów uczynkowych w przypadku chrztu osoby dorosłej. Konsekwencją chrzcielnego zanurzenia w śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa i udzieleniu daru Ducha Świętego jest uwolnienie od grzechu pierworodnego. Według nauki Kościoła grzech pierworodny jest stanem, w którym rodzą się wszyscy ludzie. Stanowi on konsekwencją grzechu Adama, praojca całej ludzkości. Ten grzech przeszedł na całą ludzką naturę i domagał się odkupienia ze strony Boga. Grzech pierworodny dotyka każdego człowieka, który przychodzi na świat. Można powiedzieć, że rodząc się jesteśmy wszczepieni w grzeszny świat. Oznacza to, że przychodząc na świat, zostajemy włączeni w sytuację rozdarcia ludzkości, która powołana do pełnego Przymierza z Bogiem, w rzeczywistości żyje w stanie odrzucenia tego Przymierza, w stanie będącym następstwem grzechu. 

Chrztu przez zanurzenie w odkupieńczej śmierci Chrystusa wyprowadza człowieka z tej trudnej sytuacji i oczyszcza z grzechu pierworodnego. Chrzest obmywa człowieka ze wszystkich grzechów, także tych popełnionych osobiście, w przypadku udzielania tego sakramentu osobom dorosłym. Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że chrzest odpuszcza zarówno grzech pierworodny, wszystkie inne grzechy osobiste oraz wszelkie kary za grzech. 

ks. Dariusz Kwiatkowski